Sinds de strakkere eisen in horeca gelegenheden wat betreft drankvergunningen en het doorgevoerde rookverbod is er tevens een groot stuk aan Rock & Roll verloren gegaan. Ook het Twentse Midnight Motel is een ploegend viertal welke eigenlijk in die oude setting hoort te opereren. Met tot bloedens stukgespeelde heavy metal snaren, die tijdens een geïmproviseerde drumsolo vervangen worden. De energie van de gig moet niet alleen in het geluid hoorbaar zijn, het zweet van een hardwerkende formatie moet je kunnen ruiken. Hoe groot is de frustratie nu de festivalweides en rockpodia voorlopig verboden terrein zijn.

Na een concert moet je een tevreden, stinkende massa achter laten. Deze grondbeginselen zijn de hoofdmotivatie om een rockband te beginnen. Ooit hebben de broers Coen en Gijs de drang gehad om deze droom te verwezenlijken. Want zo werkt het nou eenmaal, net dat er onder het eigen publiek jongelingen bevinden, die door de plaatselijke helden geïnspireerd raken. Het zijn geen groentjes in het clubcircuit, deze zware jongens van Midnight Motel. Zeven jaar geleden dropten ze al een mini album van een groot kaliber op de markt. De rocksound is op Taste of Life nog niet volledig tot groei gekomen, het stevige pantser wel al gevormd. Het trouwe thuisfront blijft geduldig wachten tot de tijd rijp is om de studio in te duiken.

Het ruige soepele gitaargeluid van de twee zonen van Noort wordt door de strakke beulende baspartijen van Tjari Zoontjes en Dennis Leussink ondersteund, die als een menselijke afvalmachine tekeer achter zijn drumstel gaat. Een stevig fundament om twee jaar lang mee aan de slag te gaan tot wat uiteindelijk tot Adrenaline Junkies gedoopt wordt. Een betere benaming voor de eerste volwaardige plaat is niet denkbaar. Dat is precies waar Midnight Motel voor staat. Het visitekaartje waarmee ze als hongerige honden het territorium mee verbreden. Juist die speeldrang kunnen ze nu nog niet waar maken. De wisselwerking met het supporterende publiek is de katalysator om door te groeien. Hierdoor kun je aan de tracks schaven, wat weer de basis voor een vervolg vormt. En die basis staat er dus wel als een onverwoestbaar blok beton.

Rolling The Dice heeft die raggende rebelse oerdrang om explosief mee af te trappen. Een heerlijke smeerlapperij met meeschreeuwbare slogans. Het tempo blijft torenhoog doordraven, zware akkoorden worden sporadisch door gillend soleerwerk onderbroken. De ongein aan het begin van This Train Rolls On en de koortjes mogen geëlimineerd worden, dit hebben ze namelijk niet nodig. Zeker als daaroverheen nog slopende gitaarsolo’s gedropt worden. Adrenaline Junkies is echter meer dan lomp heggenschaar snoeiwerk. Bij Electric gaat men een stuk systematischer te werk, een doordachte opbouw geeft ruimte om er vocaal meer rust in te plaatsen. Het gevoelige Hurt en het gelijkwaardige Broken Dreams laten de versterkers onbemand achter, en richten zich voornamelijk op dromerige begeleidende gitaarakkoorden en de zangkwaliteiten van Coen van Noort.

Midnight Motel is niet de zoveelste nieuwe rocksensatie, die fase hebben ze allang achter zich gelaten. Ze zijn een bekwaamde stap verder in het proces en verdienen een breder platform om zich te presenteren. Doordat Gijs van Noort zelf verantwoordelijk is voor de eindproductie, komt het live gevoel het beste over. Rauw en eerlijk.