Het debuut van deze Australiërs in 2007 deed het nodige stof opwaaien. Dystopia was een opvallend album vol ‘spacy’ disco, synthesizerpop en electro. Midnight Juggernauts was niet voor een gat te vangen. De referenties liepen uiteen van Daft Punk tot David Bowie. Het destijds slaafs nagevolgde Justice complimenteerde de band in de media, hetgeen de Australiërs bepaald geen windeieren legde. ‘Down Under’ stond weer op de kaart en ook landgenoten als Cut Copy en The Presets maakten naam.

Het tweede album, The Crystal Axis, is meer pop dan dance. De single Vital Signs, die van start gaat na het sfeerintro Induco, is ‘moody’ pop met een prangend orgeltje en subtiele noise. Landgenoten Flash & The Pan kwamen in de jaren tachtig ook wel eens met dit soort opvallende en ongrijpbare nummers. Midnight Juggernauts heeft hier overigens het lef een vervreemdende break in te lassen voordat het refrein nog een laatste keer langskomt. Alsof men bang is te compact en poppy te worden.

Over het algemeen mikt Midnight Juggernauts ook in 2010 op het bereiken van een trance en kunnen sommige nummers zo de dansvloer op. De andere single, This New Technology, laat een kerkorgel op een stuiterende beat en een relatief uitgesproken Vincent Vendetta achter de microfoon horen. Prima single, met een ‘spacy’ uitloop; de voorliefde voor krautrock, science fiction en cartoons blijft aanwezig. Lara Versus The Savage Pack is pakkende indie dance, wederom dansvloermateriaal met dikke toetseninjecties.

The Crystal Axis is een prettige trip, eentje die begint in de jaren zeventig en voert langs David Bowie, ELO en die tevens invloeden uit de krautrock, vroege synthesizerpop en ‘big music’ uit de jaren tachtig laat horen. The Great Beyond is een bijna episch nummer dat dit allemaal in zich verenigt. Theatrale, grootse pop uitmondend in een finale die zich het best laat omschrijven als een estafette, gelopen door Can en The Chameleons.

De bandleden volgen duidelijk hun eigen pad en hebben niet gekozen voor een electroplaat met bliepjes en makkelijke ‘hooks’ die kan meeliften op de populariteit van Europese dance acts. Het organische en stemmige karakter van het album zal wellicht wat fans kosten;  met eigenzinnige, atmosferische popsongs als Cannibal Freeway, Virago en Minds Of Fortune loopt Midnight Juggernauts het gevaar tussen wal en schip te vallen. Eenieder met een brede muzikale horizon kan uit deze nummers echter nog veel interessants pikken. Het hierop volgende duo Dynasty en Lemuria geeft Midnight Juggernauts voorlopig gelijk: mooie zweefpop, tot ons komend in klassieke synthesizerlandschappen. Dit beklijft beter dan menige ‘floor filler’ en onderstreept nogmaals het bijzondere karakter van The Crystal Axis.

Midnight Juggernauts speelt op 23 oktober in de Melkweg in het kader van het Amsterdam Dance Event.