×

Recensie

Pop

23 oktober 2012

Mick Hucknall

American Soul

Geschreven door: Ron de Joode

Uitgebracht door: Warner

American Soul Mick Hucknall Pop 4 Mick Hucknall – American Soul Written in Music https://writteninmusic.com

Soul oefent nog steeds een onweerstaanbare aantrekkingskracht op heel veel mensen. Zeggen dat je niet van soul houdt is not done. Dan tel je als muziekliefhebber niet echt mee. Ook Mensen Die Er Heel Veel Vanaf Weten zijn bezeten van soul. Althans dat beweren ze. Kortom, soul is essentieel. Alleen zijn er meer artiesten die geen dan wel soul hebben. Hoe dat komt is veelal een gevoelskwestie.

Van Mick Hucknall wordt al heel lang gezegd dat de man ontegenzeggelijk soul heeft. Al vanaf de tijd dat hij met Simply Red startte in de 80’s. Nu is het zo dat een paar soulnummers coveren en een warme stem niet genoeg is om soul te hebben. Zeggen dat iemand soul heeft is iets anders dan voelen dat iemand soul heeft. Wat voor de één soul heeft, hoeft dat voor de ander niet te zijn. Het blijft dus vooral een subjectief gebeuren. Mick Hucknall zal het allemaal geen bal interesseren: met Simply Red was de vuurtoren behoorlijk succesvol en was vooral hij hét gezicht én bepaalde hij de sound van de band. Maar na ongeveer 25 jaar Simply Red vond Hucknall het wel welletjes en doekte hij de band op. Maar het einde van Simply Red was niet het einde van zijn loopbaan, maar het begin van een nieuwe episode in zijn muzikale leven: Hucknall had nog voldoende power, energie en potentie om op eigen kracht verder te gaan. Dat resulteerde in 2008 in zijn debuutalbum Tribute To Bobby, waarop nummmers zijn te vinden van bluesman Bobby Bland. En vier jaar later levert Hucknall de opvolger daarvan af: American Soul.

En evenal de voorganger kiest Hucknall ervoor om het album niet te vullen met eigen nummers, maar met een selectie van zijn favoriete soulnummers, die hij voorziet van de typische Hucknall benadering. Want de simply red man is na al die jaren zo verweven met zijn karakteristieke sound, dat het als een beperking zou kunnen werken. Zeker wanneer gekozen wordt voor een concept zoals te vinden is op American Soul. Is het inderdaad zou kunnen?

Hucknall is niet de eerste en evenmin uniek met het uitbrengen van een album vol covers van al dan niet legendarische soultracks. Michael MacDonald (ooit een Doobie Brother), Daryl Hall en Phil Collins gingen hem voor, soms met wisselend succes en soms balancerend op het randje van kitsch en plat. Hucknall begeeft zich dan ook een terrein dat niet geheel risicoloos is. Een album met covers is sowieso al riskant, laat staan een album met soulcovers. Kortom, de kans dat de plank wordt misgeslagen ligt bij dergelijke albumconcepten akelig dicht op de loer. En kan de zorgvuldig opgebouwde reputatie schade oplopen.

American Soul kan twee kanten uitgaan: als een poging om als soul te klinken. Of soul dusdanig te incorporeren dat het ten dienste staat van de eigen stijl, waarbij het resultaat meer is dan enkel een bekende zanger met een karakteristiek stemgeluid die opvallende en gedurfde soulliedjes ten gehore brengt. Want most of all: Hucknall is rood en niet zwart. En dat hoor je. Gelukkig beseft Hucknall dat zelf ook.

12 nummers zijn er te vinden op American Soul. Verwacht geen standaard platgetrapte en uitgekauwde soul evergreens. Hucknall ging beheerst en deskundig te werk: het zijn per slot van rekening zijn favorieten, die hij met zorg heeft geselecteerd en die hij met respect behandeld. Nummers van o.a. O.V. Wright (de opener That’s How Strong My Love Is, ook bekend van Otis Redding), Tyrone Davis (Turn Back The Hands Of Time), Etta James (I’d Rather Go Blind), Ben Folds (Lonely Avenue; via Ray Charles bekend geworden), Dick Powell & Ruby Keeler (I Only Have Eyes For You), Aaron Neville (Tell It Like It Is, ook bekend in de uitvoering van Otis Redding en Carla Thomas, maar ook van Percy Sledge), de blues van Billy Reed (Baby What You Want Me To Do uit 1959), June Alexander (The Girl That Radiates That Charm, in 1960 verschenen op het Judd label van Judd Phillips, de broer van Sun Records oprichter Sam Phillips), Betty Lavette (het uit 1965 daterende Let Me Down Easy), Perry Como (It’s Impossible, een van oorsprong bolero nummer, geschreven door Armando Manzanero).

Opvallend zijn de vertolkingen van Don’t Let Me Be Misunderstood bekend in de uitvoeringen van Nina Simone, The Animals, maar vooral Santa Esmeralda en Hope There’s Someone, een recent nummer van Anthony & The Johnsons. En beide nummers vallen niet uit de toon.

American Soul laat zich gemakkelijk beluisteren en de tracklisting is niet gemakzuchtig samengesteld. Hucknall laat horen dat hij weet waar hij het over heeft en is zijn selectie niet gevuld met gemakzuchtige floorfillers of uitgekauwde classics, maar komt hij met een playlist die vooral niet obscuur, elitair en snobistisch is. Hij gaat voor een bespoke selectie van nummers, die passen bij hem. American Soul laat zich dan ook vooral beluisteren als een Mick Hucknall van Simply Red album, waarbij de luisteraar die de originele versies nog nooit heeft gehoord, nergens geconfronteerd wordt met een geforceerde, onnatuurlijke aanpak. Daarentegen een selectie die toegankelijk is, prima past voor de komende donkere dagen, soms op het randje wanneer de strijkers om de hoek komen, maar gelukkig slaat het allemaal niet door. En wordt het gelukkig niet een Night Of The Proms schertsvertoning. Want Hucknall behoort tot een generatie artiesten waarvan sommige al zijn ingelijfd door dat vreselijke middle of the road syndicaat, dat bezocht wordt door mensen die doorgaans als kleurloos klootjesvolk wordt getypeerd. Vooralsnog blijft hij er nog ver van weg.

Alhoewel de albumtitel American Soul is, zijn er ook bluesnummers door de rooie gecovered, maar passen deze composities prima in het concept. Verwacht geen spetterende soul die bijvoorbeeld naast de Motown floorfillers kan staan, maar een ingetogen, soms wat stroperige (zoals het wel erg kerstbomerige It’s Impossible), maar altijd met een diepe buiging behandelde en uitgevoerde nummers door een zanger met een dominant eigen stem. Die Simply Red stempel zal waarschijnlijk eeuwig op zijn stem geplakt blijven, maar omdat de herinneringen aan die band prettig waren, hoeft dat niet als storend worden ervaren. American Soul kan voor de beginnende soulkikker als voorbode fungeren voor het echte werk, of het nu van vroeger of van nu (Daptone!) is, Hucknall verzorgt hiervoor een prima introductie.

Voor Mick Hucknall is American Soul ‘a new beginning’, zoals hij zelf beweert in de liner notes. En een nieuw begin hoeft niet persé een vernieuwing in te houden. Want dat is American Soul vooral niet. American Soul is vooral een collectie klassiekers, die hier en daar misschien wat behoudend klinkt. En is dat erg? Nee, dat is helemaal niet erg. Want het levert een gloedvol resultaat op. Die kerstboom kan alvast worden opgezet. Haal die ballen maar van zolder.



  1. That's How Strong My Love Is
  2. Turn Back The Hands Of Time
  3. I'd Rather Go Blind
  4. Lonely Avenue
  5. I Only Have Eyes For You
  6. Tell It Like It Is
  7. Baby What You Want Me To Do
  8. The Girl That Radiates That Charm
  9. Let Me Down Easy
  10. Don't Let Me Be Misunderstood
  11. It's Impossible
  12. Hope There's Someone