Michel Camilo is een fenomeen. Al meer dan 30 jaar actief en van slijtage is echt nog helemaal niets te horen. Binnen de latin jazz is er gewoonweg niemand zoals hij. Zijn vurige, heerlijk chaotisch, briljante toetsenvuurwerk wordt immer afgewisseld met subtiel en emotievol sfeerwerk.

Camilo kwam in 1993 als invallend pianist in de band van Tito Puente op Montreal Jazz terecht en wist gelijk alle aandacht op zich te vestigen. Afkomstig uit de Dominicaanse Republiek zat de latin jazz hem als gegoten en de opstuwende klanken van Puente’s band sloten perfect op zijn spel aan. Zijn stijl definieerde hij vervolgens in de band van de Cubaanse legende Paquito D’Rivera. Met een indrukwekkende, hard op de toetsen aanslaande linkerhand als swingende basis weet hij melodie en harmonie in de rechterhand soms tot een bijna orgastische hoogte op te pompen. De vrijheid die hij zichzelf op de piano permitteert is buitengewoon: Soms in alle opwinding en bizarre snelheid volledig over de top, maar als de man dan weer een prachtige, met uiterste souplesse doortrokken, rustige compositie hoort spelen vergeef je hem het eerste al snel. Je krijgt er zelfs nog meer ontzag voor.

Een solo carrière was na de jaren met Paquito D’Rivera de meer dan logische stap. Hij speelde vervolgens in duo en triovorm en met big bands of gewoonweg solo. Zijn eerste echte soloalbum verscheen echter pas in 2005 met Solo. Na jaren indrukwekkende duoconcerten te hebben gegeven met de geniale flamenco gitarist Tomatito |(de twee tot op heden verschenen albums Spain (2000) en Spain Again (2006) behoren tot het allerbeste van de afgelopen jazzjaren) en in verschillende andere samenwerkingsvormen zijn eigen werk voor een groot publiek te hebben gespeeld is het met What’s Up? weer tijd voor een echt solo album. En reeds bij het openingsnummer, tevens titelsong, wordt duidelijk dat het album wederom een hoogvlieger is.

Samengesteld uit 7 eigen, nieuwe composities en 4 originele covers weet Camilo zijn volledig palet aan mogelijkheden uit te spelen en optimaal te boeien. A Place in Time , vol klassieke elementen volgt verrassend het lekker dynamische begin op. Camilo’s versie van Paul Desmond’s Take Five staat dan ook weer heerlijk haaks op de opwindende power latinjazz van Paprika. Het nogal platgetreden Love For Sale weet Camilo dan toch weer een fraaie nieuwe versie mee te geven en ook het van de Buena Vista Social Club bekende Chan Chan krijgt een uitstekende uitvoering. Maar het is dan juist weer het eigen On Fire dat de grootste indruk achterlaat. Want wat een adembenemende, razendsnelle, super intrigerende track is dat weer. Om ademloos diverse malen achter elkaar te draaien en je oprecht te blijven verbazen. Hoe flikt die Camilo dat toch! Niet alleen razendsnel en virtuoos maar ook adembenemend swingend balancerend tussen rumba, mambo en alle denkbare salsa ritmes. Met het zeer fraaie ingetogen At Dawn sluit hij het album, in Evans/Jarrett stijl perfect af.