…en toen was er Michael Stasis. Wie? Ja, zo keek ik ook toen het album op mijn deurmat viel. Nou, een Amerikaanse singer-songwriter. die naar eigen zeggen al vanaf zijn dertiende muziek maakt en zo’n tweehonderd liedjes heeft verzameld. Een eerdere collectie van deze liedjes is gratis op te zoeken via zijn Bandcamp. Deze nieuwe collectie kan dan zijn officiële debuutalbum op een platenlabel genoemd worden, maar eigenlijk is het dus gewoonweg weer een verzameling liedjes, deze keer gemaakt in het tijdsbestek van 2006-2014. Allemaal leuk en aardig, maar wat voor muziek maakt Stasis dan in- en rond zijn huis?: krautrock, psychedelische pop,  aanstekelijke zomerliedjes en folk bijvoorbeeld. Dit alles is echter overgoten met een sausje van 90’s lo-fi collegerock.

Stasis zingt veel en graag, maar komt op de luisteraar over alsof hij alles verhuld in vreemde metaforen of rare humor. Zo is Brown Cow simpelweg een lied over een koe op een open veld en weten we in het fout gelopen liefdesdrama “Venus of Soap” nou niet wat de man in het lied uit zijn arm staat te knijpen. Surrealistisch en psychedelisch, past het ook wel bij de muziek, dat dikwijls een onwerkelijk tintje over zich heeft.

Daar ligt toch ook wel de kracht van dit album, muzikale diversiteit. Hoewel de liedjes allen een zekere lo-fi zolderkamer-esthetiek delen schiet het qua muzikale invulling verschillende kanten op. Laat begintrack “Venus of Soap” nog een sterke invloed horen van psychedelische pop, op het daaropvolgende Brown Cow zitten we in krautrock sferen en daaropvolgend volgt een collegerockliedje waarop Pavement trots had kunnen zijn.  Zo verschuift het album constant zijn muzikale focus en ook de zang van Stasis is steeds anders: soms dromerig, dan weer afstandelijk of licht dreigend. Het album is contant een muzikale verrassingsaanval vol rare wending en verschillende invloeden, maar ondanks het rommelige karakter klinkt het toch als één geheel. In de gaten houden deze Michael Stasis!