We volgen Michael Fracasso, een vanuit Ohio naar Austin uitgeweken zoon van Italiaanse immigranten, al vanaf beginjaren negentig. Dat de verhuis via een jarenlange tussenstop in New York City verloopt is niet onbelangrijk.

Fracasso schaaft er zo’n twaalf jaar aan zijn muzikale schrijfsels ,onder meer onder hoede van de legendarische Doc Pomus, als hij in Austin verzeilt wordt hij meteen als grote belofte ingehaald. De hoge verwachtingen worden ook na het fijne debuut Love & Trust, die met dat duet met Lucinda Williams, moeiteloos ingelost met opvolgers als When I Lived In The Wild en het met hulp van vriend en producer Charlie Sexton tot stand gekomen World In A Drop Of Water. Recenter weet de getalenteerde songsmid nog bijzonder aangenaam te verrassen met Red Dog Blues en Saint Monday.

Oorspronkelijk waren twee langspelers gepland, een met covers en een met eigen werk. Het draaide anders uit en op Here Come The Savages worden we geconfronteerd met afwisselend eigen werk en persoonlijke interpretaties van min of meer klassiek popwerk. De keuze van How Can I Be Sure ligt een beetje voor de hand, de spilfiguren van The (Young) Rascals Felix Cavaliere en Eddie Brigati, zijn eveneens muzikanten met Italiaanse roots uit New York. Verassend is wel de dynamische, ietwat chaotisch georkestreerde outro die naar The Beatles, ten tijde van Sgt. Pepper, refereert.

Overigens niets van de Fab Four te bespeuren, dat is niet echt nodig, Fracasso’s frasering lijkt bij momenten verrassend sterk op Lennons stemtimbre en op het vorige werkstuk Saint Monday werd nog een memorabele uitvoering van Working Class Hero gepresenteerd. Het blijft altijd riskant om iets van Brian Wilson te adopteren. Caroline, No is een van de sixties favorieten en de gestripte naakte versie blijft moeiteloos overeind. Fracasso’s fraaie fragiele tenor wordt daarbij voortreffelijk geflankeerd door zwoele backing van BettySoo.

“In these uncertain times” laat Fracasso zich ontvallen in Say, meeslepende melodische popfolk die eindigt met de woorden ‘Love Is All You Need, een devies dat vier jongelui uit Liverpool veertig jaar eerder met trompetgeschal wereldwijd verkondigden. Fracasso zag als tiener de passage van The Beatles op de Ed Sullivan show, wellicht op zo’n massieve zwart/witte kijkdoos, zoals die van de coverfoto. Sindsdien is er geen dag zonder muziek in zijn leven. Het weidse sfeervolle Open ademt ruimte uit, maar ook een tergend knagende onzekerheid die een nakende scheiding met zich meebrengt.

Ook in zijn eigen composities schemeren invloeden door van iconische, betreurde songwriters. In het prachtige piano-epos Boy In A Bubble schuilen onmiskenbaar parallellen met de benadering van de geniale Harry Nillson. De titeltrack, een sobere en sombere ballade Here Come The Savages met Fracasso eenzaam aan de pianovleugel is een postuum eerbetoon, geïnspireerd door het heengaan Davy Jones van The Monkees. “Never heard his songs but you were crushed as we sang along to Daydream Believer on the radio, being just a kid how could you know”

De akoestische folkpop van Daisy is een tedere groet aan de trouwe herdershond van de familie en Blind Man On A Bicycle baadt in een identiek melancholisch sfeertje. Afscheid en spijt klinken nadrukkelijk door in raak gekozen werk, zoals een grondig vertimmerde versie van You Don’t Love Me (No, No,No), de reggae-hit van Dawn Penn. You Can’t Put Your Arms Around a Memory van de betreurde New York Doll Johnny Thunders snijdt nog wat dieper . Met Better Things, het wat in de vergetelheid geraakte nummer van The Kinks sluit Michael Fracasso zijn beste langspeler sinds jaren toch enigszins hoopvol af. Grote klasse van een grote meneer.