De Uit Toronto, Canada komende rockband METZ vinden niet bij elk album het wiel opnieuw uit. Integendeel: never change a winning team! Winnen doen ze namelijk al jaren met hun formule van noise, punk, industrial en rock. Deze doet vooral denken aan de jaren ’90, met invloeden van The Jesus Lizard, Big Black en ja zelfs een beetje Nirvana. Toen cultproducer Steve Albini in 2017 hun derde album Strange Peace opnam was het cirkeltje helemaal rond en de herkenbare sfeer compleet. Toch bekroop het gevoel dat de band langzaam maar zeker steeds gestructureerder en meer toegankelijk ging klinken? Of verbeeldden we ons dat?

Ja, het moet haast wel een droom geweest zijn. Voor Atlas Vending duiken ze namelijk deels zelf achter de knoppen met vele hulp van producer en Uniform-bandlid Ben Greenberg. Het resulteert in een meer industrieel geluid, gelijk al goed te horen in opener Pulse. What’s in a name: het pulserende hart van de ritmesectie pompt maar door en door, terwijl gitaren er nerveus omheen gieren met onrustig onvoorspelbare riffs. Gitaren die zich een beetje gedragen als een irritante bromvlieg die je al vijf keer hebt geslagen met je elektrische vliegenmepper, maar hij blijft maar terugkomen. Staat ‘ie wel aan? Ja, verdomme daar staat stroom op – AU!   Wat ook meteen opvalt is dat ze instrumentaal nog meer door durven te jammen, lang blijven hangen in een noisey groove. Kortom, het maakt van Atlas Vending een meer monotoon, gemeen en vaak industrieel aandoend album. Ook de twee opvolgende nummers laten die formule horen van monotoon door beuken en dan plots die nerveuze riffs. Het zou een handelsmerk blijven, waar afsluiter A Boat to Drown In het monotone tot in het extreme doorvoert en eindigt met gitaarnoise en een pompende ritmesectie die maar door en door blijft gaan. Die toegankelijkheid? Op het eerste lijkt het ver verdwenen.

Toch is ook die poppy kant juist goed te horen op dit album, het ligt alleen wat dieper verborgen. Luister maar eens naar het melodieuze pop punk geluid van No Ceilling, waar zelfs vocalist Alex Edkins opgewekter klinkt dan ooit. Het daaropvolgende Hail Taxi zit vol noise gitaren en schreeuwerige zang, maar heeft een duidelijk refrein met een melodieuze, dromerige gitaarlijn en cleane zang. Zelfs de al eerder aangehaalde, monotone afsluiter A boat To Drown in heeft ene herkenbaar refreintje. Juist dat: aanstekelijke refreintjes, heldere zang en dromerige gitaren zijn niet direct punten die je met METZ zou associëren.

Zo maakt de band met Atlas Vending misschien wel hun meest lawaaiige album vol onvoorspelbaar nerveuze riffs, bekende schreeuwzang, een industrieel tintje dat we nog kennen uit het allerbegin van hun carrière (zie Automat) en vooral heel veel monotoon gebeuk. Aan de andere kant komen er zeker meer poppy en vriendelijkere kanten om de hoek kijken die we niet van ze gewend zijn. Een album met twee gezichten dan? Nou, nee – de noise en het monotone gebeuk overheersen. Gelukkig maar en zo is is Atlas Vending wederom een top album geworden. Je had niets anders verwacht, toch?