Wanneer in de credits namen als Sharon Jones & The Dap-Kings en Daptone te vinden zijn is eigenlijk al de helft van de wedstrijd gespeeld en is er al op voorhand aandacht. Omdat Sharon Jones nog steeds Brooklyn’s hoop in vintage souldagen is en het DNA van platenlabel Daptone (en sublabel Dunham) nog steeds doordrenkt is met het juiste oergevoel, een absolute voorwaarde om als soul te kunnen worden geclassificeerd.

Maar Daptone is meer dan enkel pure, onversneden soul. Daptone is ook a way of life, een eerbetoon aan de hoogtijdagen van de soul. En de Daptonefamilie en overige aanhang probeert in alles wat zij doen ook zo authentiek mogelijk te zijn. Dat betekent gebrekkige vormgeving van al het artwork, opnames die klinken alsof ze vijftig jaar geleden zijn gemaakt, soms bewust kiezen voor een knarsende mono-recording en vooral alles wat maar naar nieuwe technologie ruikt zo ver mogelijk buiten de deur houden. En dat maakt de muziek die Daptone uitbrengt en alles wat eromheen hangt zo speciaal. En wordt het label al een tijdenlang nauwgezet in de gaten gehouden.

Daptone is vooral een 45”-singles label, maar heeft inmiddels ook een behoorlijk aantal langspelers uitgebracht. Wat hierbij opvalt is dat veel muzikanten in allerlei wisselende samenstellingen en onder verschillende namen hun muziek uitbrengen. Daptone is dan ook vooral Do It Ourself. En lijkt het af en toe een gesloten commune en waar nieuwe discipelen maar mondjesmaat worden toegelaten.

The Menahan Street Band is één van die collectieven, die bestaan uit muzikanten, die ook in bands als The Budos Band, Antibalas, El Michels Affair en The Dap-Kings hun ding doen. En die andere held Charles Bradley van de backing voorzag. Grote man achter The Menahan Street Band is Thomas Brenneck, die zijn clubje stevig in de tang heeft en met The Crossing het tweede album aflevert. Waar ongeveer vier jaar over is gedaan. En slechts 38 minuten muziek oplevert. Maar het zijn wel 38 waardevolle minuten.

Alhoewel het Daptone-label nog steeds een redelijke undergroundstatus geniet, ondanks de beruchte live-reputatie van het boegbeeld Sharon Jones en het imago als redelijk conservatief omschreven kan worden, speelt het in de wereld van de hedendaagse zwarte muziek een belangrijke rol. Bijvoorbeeld doordat Grote Jongens zoals Jay-Z uit de Daptone-catalogus samples haalt. Maar Daptone wil vooral te boek staan als kwaliteitslabel en weet tot nu toe iedere keer die status waar te maken. Zoals op The Crossing wederom is te horen.

The Crossing is evenals het debuut Made The Road By Walking een album vol korte, puntige instrumentals. Niet meteen als soul te typeren, maar natuurlijk wel heel erg daarop gestoeld, kan de muziek op het ene moment even zo goed dienen als een soundtrack voor een western-roadmovie, terwijl de tracks even later net zo goed gebruikt zouden kunnen worden in een Tarantino-film. Praktisch alle nummers ademen de sfeer uit van rokerigheid, broeierigheid, uitgestrekte landschappen, zinderende hitte, maar ook intimiteit. En omdat het instrumentaal is, kan het onder veel omstandigheden beluisterd worden. Waarbij het devies wel is: minstens een paar keer beluisteren om de nummers te herkennen. Daarentegen zal The Crossing al bij de eerste draaibeurt de luisteraar sfeerbepalend zijn.

The Menahan Street Band’s tweede album is een logisch vervolg op Made The Road By Walking en alhoewel de band op een projectmatige manier wordt bemensd en georganiseerd, is er desondanks dat al redelijk sprake van een eigen sound. Een opvallend album op een nog steeds opvallend label.

Recommended zouden ze dit daar in Brooklyn typeren.