Welkom in Melody’s Echo Chamber, waar betoverende Emotional Eternal klanken de hese zuchtstem van Melody Prochet in een bubbelbad aan funky gitaarakkoorden en lome baspartijen laten wegdoezelen. Het is allemaal betrekkelijk vaag, zo wordt er ook geheimzinnig over het grote ongeluk gedaan waardoor deze Franse zangeres een tijdlang uit de roulatie is. Is dat verder belangrijk? In principe niet, maar deze gezonde nieuwsgierigheid en inlevingsvermogen draagt wel mee om een artiest beter te begrijpen. Noodgedwongen een stapje terug doen, door vervolgens sterk met het leven te revancheren, de onderliggende gedachtegoed van Emotional Eternal.

Emotional Eternal volgt de sixties soul en gedurfde seventies dancebeats georiënteerde Bon Voyage op. Het rauwe, stevige Bon Voyage ademt het bruisende Parijse Quartier Latin uitgaansleven uit. Druk, broeierig gezellig, een multiculturele publiekelijke sfeer waar mensen elkaar ontmoeten om te eten, te dansen en te feesten. Melody Prochet verruilt de Parijse drukkende smoglagen, voor de levendige Franse Alpen frisheid, haar nieuwe natuurlijke habitat. Het accent is als een ondergaande avondzon naar de luisterliedjesplaat richting verschoven. Bijna fluisterliedjes zelfs. Waarschijnlijk hebben de slopende donkere privé omstandigheden zo’n vervelend gruwelijke impact achtergelaten dat Melody Prochet in een eigen gecreëerde sprookjeswereld haar heil opzoekt.

Zachter dan de verharde buitenwereldkern, veilig isolerend dromerig, hypnotiserend. Kalmerende melodiegolven spoelen de korrelige broeierige zandlagen weg, een oase aan rust en bezinning. Toch verwoordt het Red Hot Chili Peppers achtige Emotional Eternal zomergevoel titelstuk zeker ook die teleurstelling. Dromerig idealisme in waarheidsgetrouwe realisme vervagend. Net als bij de voorganger met het Zweedse van The Amazing bekende producersduo Fredrik Swahn en Reine Fiske achter de knoppen, legt Emotional Eternal de nadruk op de ritmesectie. Niet zo vreemd natuurlijk, vooral het basgitaarverleden van de beide muzikanten speelt hier een bepalende prominente rol in.

De verleidelijke wegstromende kleine zeemeermin vocalen van Melody Prochet verlangen naar een gevoelloos pijnloos bestaan. De met het psychedelische Zweedse Citra snaarinstrument versterkte Looking Backward blikt op weggestopte herinneringen terug en deelt afgesloten emoties. De daadwerkelijke achtergrond blijft echter een gesloten boek. Het heerlijk stroperige trippende Pyramids in the Clouds flirt, flirt met haar Franstalige achtergrond, flirt met Oosterse exotica. Denkbeeldige horizonillusies, de schaduwzijde van de beïnvloedbare gedachtegang. Reine Fiske leeft zich hierbij op de Saz, een traditioneel Turkse gitaar uit, waar overheen jazzdrummer Moussa Fadera de achtergebleven stoffigheid wegpoetst.

Een stukje spirituele jazzy The Hypnotist mindfulness, barok pompeus volgens de gevierde Franse Serge Gainsbourg seventies zwoelheid, een vleugje Air, Daft Punk tempo versnellingen. Kortom, rijkelijk in die historisch nostalgische Franse muziekcatalogus shoppend, universeel met het de gepasseerde geschiedenislessen verbonden. De Where the Water Clears the Illusion hitgevoeligheid heeft puntige futuristische krautrock uitstekels en schreeuwerige bastaard postpunkgitaaruitvluchten. Perfect bij het maatschappelijk verzet van een jonge moeder met herziende normen en waardes aansluitende. Zichzelf verdwijnend ondergeschikt voor het nageslacht opstellende.

Die vertroetelende speelsheid is zeker ook op het afsluitende lieve vreugdige Alma_The Voyage aanwezig waar ze de liefde voor het moederschap met Barbapapa kindvriendelijk jaren zeventig fluitspel deelt. Voor mij net iets teveel aan de baarmoeder gebonden navelstreng geneuzel, waarbij die ophitsende Bon Voyage mentaliteit zwaar gemist wordt.