De uit Philadelphia afkomstige zangeres Melody Gardot maakt haar eerste triliogie albums af met een waar meesterstuk. Net zo goed of misschien nog wel beter dat haar zeer succesvolle album The One And Only Thrill van 3 jaar terug.

Het verhaal van haar debuut Worrisome Heart (2008), een ongeluk krijgen met een dwarslease tot gevolg en vervolgens via muziektherapie, een prachtalbum maken, is zo langzamerhand wel genoeg uitgemolken. Met haar tweede album My One And Only Thrill (2009) bevestigde ze haar reputatie. Het album bevatte een indrukwekkende collectie songs, allen met een zeer diepe emotie, wonderbaarlijk mooi gearrangeerd door Vince Mendoza en prachtig geproduceerd door Larry Klein. Het album bleek terecht een wereldwijd succes.

Voor haar nieuwe album The Absence verzet Gardot de muzikale bakens nog meer. Zo worden er naast haar jazz meets folk nu ook Braziliaanse en Afrikaanse invloeden aan haar songs toegevoegd. Het past allemaal wonderwel. Gelijk met de prachtige albumopener Mira wordt wat dat aangaat de toon gezet. De zwoele Braziliaanse bossa sfeer en prachtige strijkers passen Gardot’s stem wonderwel en brengen een extra rijkdom aan haar songs. Het door Afrikaanse ritmes en zang opgestuwde Yemanja is dan weer een heerlijk weelderige albumafsluiter. Tussen die opener en afsluiter is een wonderbaarlijk mooie mix in muziekstijlen te horen die elke song verrijkt en tot nieuwe hoogten tilt.

De stijl van songschrijven die Gardot ook op haar nieuwe album tentoonspreidt is rijk door de vele spannende arrangementen. Amalia met zijn Afrikaanse invloeden verrast, So Long heeft een heerlijk lome bossa sfeer die Gardot uitstekend past en So We Meet Again My Heartache is heerlijk met flamenco doordrenkt. Een van de vele hoogtepunten van het album! Impossible Love is met zijn mengeling van Frans en Engels en dikke flamenco en tangoaccenten van een geheel andere orde. Luister vooral eens hoe prachtig die strijkers op de bandeneon en sprankelde gitaar aansluiten. Jammer dat ze zich vervolgens in Goodbye een beetje overschreeuwt, beetje overbodig want My Heart Won’t Have It Any Other Way is dan weer een prachtige ballade. Andere hoogtepunten op het album zijn ook het prachtige door bossa en stijkers gedreven Lisboa en het wonderschone Se Voce Me Ama. In beide songs zingt albumarrangeur en producer Heitor Perreira een fijn aansluitende Portugese duelvocaal mee. (Wat klinkt die man als Ceatano Velosa!!!!).

The Absence is een album van een bijzonder artiest die bezig is een indrukwekkend oeuvre bij elkaar aan het schrijven en zingen is. Al komt ze op foto’s en in tv en live performances soms was typisch over, haar composities zijn bijzonder rijk en ze laat zich vergezellen van mensen die daadwerkelijk iets aan haar muziek kunnen toevoegen. Was dat op haar vorige album good old Larry Klein, met Heitor Perreira heeft ze een uitstekende nieuwe troef in handen. The Absence klinkt daardoor als het prachtige vervolg op The One And Only Thrill, dat Gardot’s naam definitief vestigde.