Mélissa Laveaux heeft haar roots in Ottawa Canada liggen, met ouders die beide uit Haïti komen. Het eerste teken van leven geeft Mélissa in 2006 met het uitbrengen van haar in eigen beheer uitgegeven CD Camphor and Copper. In Europa verschijnt het album echter pas in 2009, maar dan wel met 5 compleet nieuwe tracks. Kort na het verschijnen van haar album verhuist Mélissa van Canada naar Frankrijk. Het heeft dus even geduurd maar hier is dan het tweede album Dying Is A Wild Night van Mélissa Laveaux.

De aankomst in Frankrijk is zwaar voor haar, en het schrijven gaat haar in die eerste tijd dan ook niet gemakkelijk af. De titel verwijst daar naar en is een citaat van Emily Dickinson, “Dying Is A Wild Night And A New Road”, wat volgens haar die periode prima samenvat.

Het album opent met de single Postman wat meteen haar rauwe maar soulvolle stem laat horen. Zo’n stem die je meteen grijpt en vast pakt, heerlijk. De tweede song is ook meteen een knaller, en is een cover van Weezer. Hash Pipe in de soul/rock versie klinkt buitengewoon aanstekelijk. En op Dew Breaker horen we op werkelijk sublieme wijze de ingetogen en breekbare stem van Mélissa in al haar glorie. Het weerspiegelt ook meteen de diversiteit van dit album. Of het nu soul, folk of rock is, Mélissa weet zich als een ware kameleon aan te passen aan de song zonder dat ze geforceerd over komt.

Deze neo-soul zangeres weet in elke song precies de juiste noot te raken en daardoor blijf je geboeid naar haar luisteren. Of het nu de het poppie klinkende Pretty Girls is of het wonderschone Generous Bones. Maar ook het in het Creools gezongen Pié Bwa blijft als een huis overeind staan. Mélissa gromt maar bijt nergens, dat is wellicht de enige opmerking van dit prima album.