Minco Eggersman bouwde de afgelopen decennia een reputatie op als schepper van bijzonder mooie, tot de verbeelding sprekende muziek. Muziek die sferen in zich draagt van neoklassiek, postrock, avant-garde en jazz. De laatste jaren is Eggersman vooral druk en succesvol als filmcomponist. In 2017 gooide hij met het album Kavkasia (de Georgische naam voor de Kaukasus) nóg hogere ogen. Vooral ook internationaal. Zelfs Ryuichi Sakamoto deed een duit in het complimentenzakje. Sakamoto was overigens bepaald niet de enige muzikant van naam en faam die Eggersman de afgelopen jaren complimenteerde.

Ook Eggermans nieuwste werk, de soundtrack bij Once Upon A Time In Calcutta, maakt weer indruk. De film van Aditya Vikram Sengupta volgt een vrouw die haar moeder en dochter verloor en een nieuw leven probeert op te bouwen. Once Upon A Time In Calcutta ging in september op het Filmfestival van Venetië in première.

De stukken op Once Upon A Time In Calcutta bevatten onder meer nachtelijke orgelopnamen uit de Notre-Dame de Bon Voyage in Cannes, mandoline opgenomen in Valencia en cello, vastgelegd in een verlaten Tivoli in Utrecht. Eggersman werkte voor de soundtrack samen met muzikanten uit diverse landen die samen een fraai instrumentarium vertegenwoordigen: Jonas Pap (cello), Efrén López Sanz (mandoline), Ruben Bekkx (euphone, hang, mbira), Charles Henri Maulini (orgel, piano) en Oene van Geel (viool).

Het verlies, de melancholie; je hoort en voelt het bij het beluisteren van de muziek. Maar er is ook hoop. Na de plechtige zuiverheid van de eerste delen van het album, waarin mandoline en het nachtelijke orgel uit de verlaten kerk de muziek een bijzondere schoonheid verlenen, zwelt op pillars de viool aan. Abrupte stilte volgt en lichtere, ijlere sferen dringen binnen met the last station. Het titelnummer van de soundtrack laat mooi in elkaar glijdende strijkers horen, licht snarenwerk – ritmisch, herhalend maar ook weidser – en piano. Een prachtig klein orkest.

Eggersman laat op zijn albums ook vocaal soms van zich horen. Once Upon A Time In Calcutta is echter instrumentaal. En zijn ‘oorspronkelijke’ instrument, het drumstel, blijft ook vrijwel achterwege. Alleen op bridges horen we heel kort drums. Als donderslagen, en mandoline als regen. Na het treurige empty plots volgt via dawn het indringende rebirth. Een mooie opbouw, als een zonsopkomst, een wedergeboorte in slow motion. Bonustrack the poet falls bevat de mooiste orgelklanken en is wederom een tot stilte manend, indringend mooi stuk.

Zonder filmbeelden weet dit album je al met dwingende maar ook zachte hand binnen te trekken. Als opzichzelfstaand muzikaal werk is Once Upon A Time In Calcutta dan ook al van grote schoonheid. De vrijgegeven filmfragmenten geven aan dat in combinatie met het beeld er een pracht van een andere, minstens zo indringende, bijna magische, orde kan ontstaan. Een reden te meer om ook de film te gaan zien.