Gitarist/songschrijver Mdou Moctar is een van de vaandeldragers van de Tuareg woestijnblues en de albums van zijn band behoren tot het allerbeste wat er vanuit de Nigerdelta over de wereld trekt. Met hun nieuwe album Afrique Victime trekken ze moeiteloos de weldadige muzikale lijn van de geweldige voorganger Ilana – The Creator door.

Alhoewel het een eeuwigheid in deze vreemde tijden lijkt zagen we de band in de zomer van 2019 nog op het fameuze Quebec Summerfest waar ze een verpletterende indruk achterlieten op een volgepakt plein bij groot buitenpodium midden in de stad. Hun album Ilana The Creator was nog maar een paar maanden daarvoor uitgebracht en de explosiviteit van dat album was de basis voor een machtig concert.

Moctar is een muzikant  die dan wel opgroeide met de muziek van Abdallah Oumbadougou en het machtige Tinariwen als een van de grote voorbeelden heeft maar die net zo goed beïnvloed is door westerse rock en zelfs Eddie van Halen en ZZ Top als belangrijke invloeden noemt. Zijn muziek is steviger dan we van de meeste Tuareg muzikanten binnen de woestijnblues gewend zijn, met heerlijk doordringende gitaarsolo’s, tegelijk buigt hij akoestisch de diepte in met meer tradionelere songs.

Afriqua Vectime is wederom een geweldig album geworden waarop alle kwaliteiten van Moctar en zijn band, gitarist Ahmoudou Madassane, drummer Souleymane Ibrahim en bassist Michael Coltun, optimaal tot uiting komen: de onvoorstelbaar aanstekelijke groove van de band, de straffe stevige passages, de samenzang en het overweldigende gitaarspel van Moctar. Elke song met veel passie en emotie gebracht.

De ritmes van de Tuareg woestijnblues, immer briljant doorvlochten, lijken voor onze westerse oren dan vaak onnavolgbaar maar krijgen je toch moeiteloos in beweging. Moctar is een meester in zowel het eren van de traditionele muziek van zijn herkomst als dat hij zich als een van de meest markante gitaristen van zijn tijd openbaart.

In akoestische tracks als Ya Habibti en Tala Tannam vinden Moctar en zijn mannen een fraai verbond tussen muzikale tradities, lome grooves, fraaie melodielijnen en vocalen. Aan de andere kant heb je heerlijk gedreven rockers als albumopener Chismiten, het al net zo ijzersterke Asdikte Akal en de door nog uitbundig gitaarwerk gedreven en weldadige titeltrack.

Een weldadige mix aan stuwend rockwerk, die maar laag over laag blijft voortduwen en waanzinnig groovet, naast die ingetogen meer traditionele stukken, maken Afrique Victime nog meer dan elk voorgaand album van Moctar een adembenemende muzikale exercitie.