Wij houden van MDC III, de geestverruimende band van saxofonist Mattias De Craene en drummers Simon Segers en Lennert Jacobs. Hun eerste gelijknamige EP en hun debuutalbum Dreamhatcher omarmden wij, hun overweldigende liveshows overrompelden ons. Met Drawn in Dusk zijn ze na vier jaar release-stilte, en volle aandacht voor hun andere bands en projecten, dan eindelijk en gelukkig weer terug.

Drawn in Dusk laat een trio in progressie horen waarbij elektronica meer dan voorheen aanwezig is om extra atmosferen te creëren en drums niet per se de motor van de tracks zijn. Er is meer rust en atmosfeer in de composities en De Craene pakt ook vaker de fluit om die atmosferen te activeren. Geen wonder dat het album de titel Drawn in Dusk heeft meegekregen dus. De tweede van MDC III lijkt welhaast het tegenbeeld van hun eerdere werk te zijn en intrigeert daardoor extra.

Met album opener Minator wordt de toon gelijk gezet. Door elektronica aangedreven ontspint zich een wonderlijke mooie track die het nieuwe MDC III in volle glorie laat horen. Het daarop volgende Mineral Palace slaat dan gelijk weer een introspectieve andere kant op. Super interessant hoe het drietal hun nieuwe muziek vorm heeft gegeven.

Progressie in zijn coolste vorm, dat is wat Drawn In Dusk laat horen. Een album dat tot de coolste electronic albums van het jaar gerekend kan worden en dat dan niet per se is. Want de vrijheid van jazz, waar de mannen toch echt vandaan komen, blijft net zo zeer een basis. Waar de mannen altijd al een ultiem ritmegevoel te pakken hadden duiken ze met dit album gewoon nog een stuk dieper.

Drawn in Dusk is zo’n album dat, zonder dat je het bewust doorhebt, onder je huid kruipt. Want waar die openingstracks al gelijk imponeren doen de aansluitende tracks dat al net zo hard. Signmen, Hasslebanks en Rain March zijn imponerende tracks vol verrassende gelaagdheid die tegelijk een fijne warmte uitstralen.

Het is dan met Yscan en Misses, de dromerige afsluitende tracks van het nieuwe album, waarbij de verstilling je dan helemaal onderdompelt in een fascinerend geluidsveld dat het nieuwe MDC III optimaal definieert. Met zijn saxofoon door de effecten vervormd als warmtemeter en de fascinerende percussie van Segers en Jacobs als atmosferische vervreemders, ontstaat het mooiste wat het trio tot nu toe opnam.

Progressie in sound, dat is wat Drawn in Dusk optimaal is. Het getuigt van durf en kloten om de muziek te laten drijven op nieuwe, vaak ingetogen, sferen en daar geheel nieuwe uitzonderlijk geslaagde composities uit te creëren. Natuurlijk blijft die opbouwende percussie om de tracks mee op te duwen ook aanwezig maar die is gewoonweg minder prominent.

MDC III vindt zichzelf op Drawn in Dusk opnieuw uit en wat een groot genot is dat. Kan niet wachten om deze nieuwe tracks ook live weer te horen. Want live is MDC III echt een van de meest indrukwekkende bands van de Lage Landen.