Hoe naargeestig profetisch kan een albumtitel zijn. Na het galmende Observed in a Dream brengt Mayflower Madame het ijzige Prepared for a Nightmare uit. Een nachtmerrie die wel heel dichtbij komt als frontman Trond Fagernes met persoonlijk verdriet geconfronteerd wordt. Bij Insight toont hij zichzelf van zijn meest kwetsbare kant. Een verheugde zwangerschap gaat van het ene op het andere moment tot intens verdriet over. Samen met zijn partner worden ze de ouders van doodgeboren dochter Marion, en dan stort je wereld wel in één klap in. Geen roze wolk, maar een tranendal aan onweersbuien.

Insight is het verwerken van rouw, waar Trond Fagernes samen met drummer Ola J. Kyrkjeeide dit hartzeer in muziek omzet. Gesteund door gitarist Rune Overby en toetsenist Kenneth Eknes bouwen ze aan een negental tracks, waar buiten dat overstijgende gemis onderwerpen als geloof, kansloze relaties en drugsverslavingen aan bod komen. Insight is een deprimerende “de blaadjes vallen weer” album, de uitgestelde herfst steelt het laatste zuchtje adem van de zomer.

Ocean of Bitterness herplaatst het toekomstperspectief in een totaal ander context. Je stelt je leven in om deze breed te delen, maar krijgt er leegte voor terug. De theatrale mineurstemmende gothic is gelijk aan de uitzichtloze klaagzang van Trond Fagernes. Verdoofd en hulpeloos staat de melancholische romanticus op de Noorse klif letterlijk tussen hemel en aarde. Slechts een stap verwijderd van de eeuwigheid, slechts een stap verwijderd van het leven. Een stap vooruit staat hier juist voor het einde, een stap terug aan veiligheid. Tightrope Walker, de duivel beweegt zich in extase schaduw dansend voort, klaar om dat laatste duwtje te geven.

Na die Ocean of Bitterness keuze is het krachtige A Foretold Ecstasy een logisch vervolg. Heil zoeken in drugs en nachtelijk escapisme. Dansbare postpunk met het basfundament van Trond Fagernes en de kletterende waterval van Ola J. Kyrkjeeide die de woekerende storm in bedwang houdt. Waarom staat God mij niet bij, wat heb ik verkeerd gedaan? Badend in het zweet komen de muren en het plafond steeds dichterbij, totdat je gevangen in een ruimte zo groot als een luciferdoosje in slaap valt, hopend nooit meer te ontwaken.

Met het psycho psychedelische Never Sever dreampop tasten we dieper de onderliggende pijngrenzen af. Is het een straf voor het roekeloze gedrag uit het verleden? We modderen in de moeraspoel des verderf rond, en verdrinken in onze hoofdzondes. De hogere kracht trekt aan de Marionette touwtjes, wat verder tevens ook een verwijzing naar de naam van zijn dochter is. Het voelt hierdoor als een offer aan. God geeft liefde en eist een ziel terug. Een slangenkuil aan kronkelende basakkoorden geven de verbale demonische vocale diepte een weerwoord.

Het schroothoop industriële Crippled Crow, de dood is slechts een stukje sterven, gebakerd in een paars boetekleed. Queen of the Underworld, een ongewenst vaarwel. Donker als de naderende afgrond, donker als een jong graf. De duisternis waakt over de Paint It All in Blue drang om helende oplossingen toe te passen. Het teruggrijpen naar het destructieve genot. Om te vergeten, om de realiteit niet onder ogen te komen. Bedwelmend, ziekelijk koortsig, met herhalende patronen. Het trauma leeft in de Insight for the Mourning Hours treurnis voort, en zal nooit een bevredigende plek krijgen.

Producer Maurizio Baggio bewijst bij de elektro synthpop band Boy Harsher al dat hij als geen ander die zware eightiessound kan oproepen. Het is de vintage duistere wave benadering wat het geheel in beweging zet. Een hoog jaren tachtig gehalte wat bij het vasthouden past, de agressie zit hem in het hemelse loslaten van dit geschenk. Insight bevestigt dit alleen maar. Veertig jaar geleden zou het schijfje mijn cd-speler voor een week niet verlaten, nu is het een mooie extra toegevoegde alinea van een afgesloten periode. De noodzaak voor mij ontbreekt, maar de noodzaak is voor Trond Fagernes wel van groot belang.