×

Recensie

Rock

04 januari 2022

Maybeshewill

No Feeling Is Final

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: The Robot Needs Home Collective

No Feeling Is Final Maybeshewill Rock 4 Maybeshewill – No Feeling Is Final Written in Music https://writteninmusic.com

Maybeshewill is terug! De postrockformatie uit Leicester wist menig liefhebber tot 2015 te begeesteren met hun muziek en speelde live ook uiterst sterk zoals in 2012 bleek in het voorprogramma van het machtige …And You Will Know Us By The Trail Of Dead in Tivoli De Helling. Je kent het wel, die momenten waarop een voorprogramma live zo overtuigend is terwijl je nog nooit eerder van hen hoorde en je eigenlijk meteen de hele catalogus je eigen wilt maken. De band speelde hecht en strak en vanzelfsprekend werd de catalogus aangeschaft. Pakweg een jaar na het verschijnen van Fair Youth uit 2014 gaf de band aan de stoppen. The Cure’s Robert Smith vroeg de band om in 2018 op te treden op zijn Meltdown festival en dat deden ze. In 2020 gaf de band aan weer bij elkaar te komen en dat leidde tot de release van No Feeling Is Final laat in 2021.

De band beheerst de kunst van het instrumentaal gevoelens uitdrukken tot in de puntjes. En dat blijkt op No Feeling Is Final al vanaf het openingsnummer. We’ve Arrived At The Burning Building begint dreigend. Omineus klinkende toetsen samen met oorlogsstemming brengende drums voorspellen niet veel goeds, maar de strijkers die vervolgens aansluiten brengen licht. De dreiging is daarmee niet weg, maar een gevoel van hoop dat, wat dan ook, goed zou kunnen aflopen, schijnt door in het nummer. Alsof, als we de titel als uitgangspunt nemen, de brand een vorm van schoon schip maken zou kunnen betekenen en kan voorbereiden op een nieuwe start. Zoiets als de status van de wereld op dit moment, een wereld die zich wentelt en wurgt in systemen die we zelf hebben voortgebracht, waar we de kloof tussen arm en rijk zien groeien, zonder ons daarover al teveel vragen te stellen, ons lavend aan consumentisme alsof dat de zaligmakende pil is die ons verder brengt en ondertussen het systeem ondersteunend en onderhoudend met onze aankopen en de kloof verder uitdiepend. Wat de band aangeeft, is dat de toekomst niet in het verlengde daarvan hoeft te liggen. De toekomst hoeft niet, moet niet zo zijn: het is aan ons om die toekomst om te buigen, weliswaar ook rekenschap gevend voor hoe we hier gekomen zijn en actief bouwen aan de toekomst. Iets van dat positivisme zit zelfs al in dit openingsnummer. Niet alles is verloren. En het is heerlijk om te horen hoe de band dat hier neerzet. De stuwende drums van James Collins, de gitaren van John Helps en Robin Southby, de toetsen van Matthew Daly en de stevige onderlijning van dat alles door Jamie Ward op bas komen hier al prachtig samen met strijkers en koper en maken er een prachtige opener van. Verschroeide aarde misschien, maar ook na de hoogtijdagen van ongebreidelde groei van alles kunnen kopen, althans voor hen die dat kunnen, is er hoop op groei voor de mensheid, meer in welzijn dan in welvaart.

Zarah draagt de naam van Zarah Sultana, Labourvertegenwoordiger in het Lagerhuis die in 2020 haar maiden speech hield in het Lagerhuis én juist uit die speech gebruikt de band hier samples. De speech was duidelijk en draagt een zelfde fermheid als waarmee het nummer opent. De band heeft een deel van de speech fraai ingebed in het nummer én laat de muziek de omlijsting zijn van de woorden van Zarah waarbij de band zelf voor én na de speech stevig van leer trekt in muzikaal oogpunt.

Complicity  doet je zowat al schuldig voelen over je eigen bijdrage aan hoe de wereld ervoor staat. Je kunt je niet losmaken van je eigen rol in waar we staan. Je kunt nagaan wat je zelf kunt doen om de wereld anders te laten zijn, anders te laten worden. Dat vraagt actie ondernemen. James laat de drums nadrukkelijk klinken in dit nummer. De toetsen en gitaren lijken nog iets van hoop in zich te dragen, maar het nummer beluisteren zonder na te denken over wat je eigen bijdrage is, hoe klein ook op mondiaal niveau, dat zal niet iedereen lukken. Tuurlijk, je kunt heel goed naar de muziek luisteren zonder hierbij na te denken, of jezelf buiten dat perspectief plaatsend, maar dan mis je wel het punt dat de band met hun muziek probeert te maken, mis je de hele essentie van hoe de band bijvoorbeeld ook naar de muziekindustrie kijkt én juist ook probeert zoveel mogelijk onafhankelijk te werken. Het nummer draagt iets louterends in zich, maar meer nog dan dat voelt het als een ongemakkelijke spiegel die wordt voorgehouden.

Invincible Summer legt ons als mensheid nog een keer onder de loep. Ons zelf positionerend als alleskunners, als onoverwinnelijk in ons streven in ultieme beheersbaarheid enerzijds en tomeloze economische groei anderzijds. Zo simpel is het allemaal niet, dat hebben de afgelopen twee jaren wel aangetoond. Een virus pakt de hele wereld aan, zet alles op zijn kop en in dat alles kiezen we voor terugverdienmogelijkheden voor de farmaceutische bedrijven en voor het beschermen van de mensen in landen die al over vaccins beschikken. Het hemd is en blijft nader dan de rok. Tegelijkertijd, het virus gaat de hele wereld over en raakt iedereen. Zo onoverwinnelijk als we ons wanen, zijn we niet. En willen we groeien als mens, dan is het goed om opnieuw eens stil te staan bij wat solidariteit inhoudt. De noodzaak daartoe houdt niet op bij wat wij als grenzen zien. Invincible Summer legt ook dat nog een keer neer als je het mij vraagt.

The Weight Of Light geeft je het idee van een ochtend uitkijkend over het land na de gewaarwording van alles, van het hier en nu, de pianoklanken de ochtend verbeeldend, het koper in beeld brengend wat je ziet, de strijkers dat accenten bijzettend. Tegelijkertijd, alsof er nieuwe hoop ontspruit. Vooral als de bas, drums en gitaren in het klankbeeld aanschuiven voelt het alsof die hoop als een fontein de lucht verfrist en een nieuwe wereld lijkt aan te kondigen. Het kan anders. Het moet anders. En dit is de soundtrack ervoor. Machtig mooi optimisme verklankt door Maybeshewill. Heerlijk hoe de band het daarna weer klein maakt. Ja, zeker, het hele album is stemmig mooi en daar is dit nummer geen uitzondering in. De arrangementen voor strijkers en koper zijn ook hier zeer geslaagd.

Refuturing gaat door op dat gevoel. Een rustige inleiding en fijn thema laten hoop klinken, hier ook weer door gitaren en strijkers, geflankeerd door pianoklanken om uiteindelijk ruimte te geven aan een prachtige saxofoonsolo van de eveneens uit Leicester afkomstige Marcus Joseph. Erg mooi nummer!

Green Unpleasant Land is een nummer dat Maybeshewill in eerste instantie de folky kant op doet gaan, maar het uiteindelijke verloop van het nummer maakt daar een bruut einde aan. Zoals de titel van het nummer ook een einde maakt aan het idee van het “Green And Pleasant Land” vrij naar het gedicht van William Blake. Veeleer de “Satanic Mills” uit datzelfde gedicht in een nummer dat de band koppelde aan een boek van Corinne Fowler, een boek dat een aantal mythes over het Verenigd Koninkrijk in ieder geval in twijfel trekt. Niet vrolijk, maar donker. En dat donker horen we ook in Even Tide alhoewel de opening van het nummer dat allerminst doet vermoeden. Je zou eerder denken aan een wandeling juist het Green Pleasant Land in. Maar dat is inderdaad slechts het eerste deel van het nummer. Alles is wel. Nog wel. En dan als we voorbij de twee minuten grens overgaan en de gitaren zich wat scherper opstellen, wordt dat groen allemaal wat fletser, komt er al een donkere wolk boven schuiven. Nog lijkt het droog en kan de bui overdrijven, dat is ook wat het koper doet, zeker net voorbij de drie minuten. Blazers brengen een aangename verstilling naast de gitaar, maar je voelt een ingehouden dreiging. Er ligt iets op een prooi te wachten. En dan, na de grens van vijf minuten dendert en beukt het donker je speakers in.

The Last Hours is misschien wel de samenvatting van dit alles. Voor als je in deze vluchtige tijd niet uit bent op lang luisteren naar een boodschap nota bene. Hoe kwamen we hier en hoe nu verder? Wetend dat de koers op economische grootsheid meer vraagt dan enkel en alleen de focus daarop, dat medemenselijkheid, solidariteit mee moeten tellen en dat we van hieruit echt anders kunnen (en moeten) en dat het misschien niet zozeer gaat om de allerlaatste uren, maar wel om de laatste uren als mensheid op deze wijze in het leven staand. We moeten het nu doen. Kiezen voor een andere toekomst en het niet uitstellen. De urgentie spat ook van dit nummer af en doet dat zonder woorden.

Tomorrow is de vooruitblik op de toekomst. Het is de duiding van hoe het beter kan, hoe dat zou klinken, zo je wilt. Stemmige piano met een positieve ondertoon. Er is hoop. Maybeshewill is terug. De band maakt na de zelfgekozen adempauze een ijzersterke terugkeer met de knaller die No Feeling Is Final is. Een duidelijke boodschap aan ons allen over waar we nu staan én tegelijkertijd de aansporing het anders en beter te gaan doen. Met elkaar. In solidariteit. De band weet dit belangrijke thema neer te zetten met meer dan drie kwartier aan prachtige instrumentale muziek, weet je te binden, weet je te kluisteren, weet je te raken. Natuurlijk kun je zeggen dat je de muziek alleraardigst vindt, maar dat de boodschap je verder weinig boeit, maar de vraag is dan of je de muziek echt wel goed begrepen hebt, echt wel op de juiste waarde weet te schatten. Het album is, hoe je het ook wendt of keert, een spiegel, een confrontatie met waar wij nu staan als mensheid én de band zet die schets neer in tien prachtige nummers. No Feeling Is Final betekent de terugkeer van de band en laten we hopen dat ze nog lang bij ons blijven. Het zou wel mooi zijn als het volgende album kan gaan over het optimisme over en het geloof in de ommekeer. Dit is echter al een zeer, zeer fraai album over de wereld nu en wat er nodig is.



  1. We've Arrived At The Burning Building
  2. Zarah
  3. Complicity
  4. Invincible Summer
  5. The Weight Of Light
  6. Refuturing
  7. Green Unpleasant Land
  8. Even Tide
  9. The Last Hours
  10. Tomorrow