×

Recensie

Roots

20 mei 2022

Mavis Staples & Levon Helm

Carry Me Home

Geschreven door: Cis van Looy

Uitgebracht door: ANTI

Carry Me Home Mavis Staples & Levon Helm Roots 4 Mavis Staples & Levon Helm – Carry Me Home Written in Music https://writteninmusic.com

Het overlijden van Rick Danko in 1999 betekende het definitieve einde van The Band die in de jaren tachtig terug werd opgestart, onder impuls van Levon Helm en zonder Robbie Robertson. Hetzelfde jaar werd bij de drummer zanger keelkanker vastgesteld, na zijn herstel bracht hij nog Dirt Farmer en Electric Dirt uit.  Ondertussen stak de ziekte ongenadig terug de kop op en velde de muzikant uiteindelijk in 2012.

In The Barn, een in ‘75 tot studio omgebouwde schuur In Woodstock, organiseerde Helm regelmatig concerten samen met dochter Amy Helm, Larry Campbell en Mavis Staples die op het afscheidsconcert van The Band met haar familie The Weight had  gezongen was uitgenodigd in het kader van de Midnight Ramble concerten in The Barn.  Het werd na lange tjd een emotioneel weerzien van twee verwante muzikale zielen uit het Diepe Zuiden en ze zongen samen op de porch in een spontaan opgewelde sessie.

Die zomer in 2011 zou de allerlaatste keer zijn dat ze het podium deelden. Voor de gelegenheid werd de uitgebreide Levon Helm Band met blazerssectie nog aangevuld met gastmuzikanten uit het entourage van Staples met haar vertrouwde ritmesectie en gitarist Rick Holmstrom, zus Yvonne, vormt samen met Donny Gerr²ard en Vickie Randle het achtergrondkoortje. This Is My Country  opent de score, op soepele ritmiek en soulvolle gitaarlicks diept de song die Curtis Mayfield samen met The Impressions bracht een politiek statement uit 1968 dat het diepgewortelde racisme en ongelijkheid hekelde en actueler blijft dan ooit.

Via de rauwe blues van Trouble In Mind  met hamerend pianospel en op wiegende blazers komen we bij de gospel. Farther Along  vloeit er moeiteloos met een impressionante acapella uitvoering. Na Handwriting On The Wall,  volgt het van Nina Simone geleende I Wish I Know How It Would Be To Be Free in een swingende uitvoering.

Uiteraard keert Mavis terug naar haar eigen roots, het door orgel  en priemende gitaren aangestuurde Move Along Train van vader  Roebock ’Pops’ Staples werd ooit door Helm gecoverd. De gastheer blijft overigens op opvallend de achtergrond ergens achter zijn drumkit. Achteraf bekeken klinkt This Maybe The Last Time pijnlijk profetisch evenals Helm’s When I Go Away. Het ingetogen, van Buddy Miller afkomstige Wide River To Cross sluit daar wonderwel bij aan. Het op verschroeiende fingerpicking en piano boogieënd  You Got To Move van de Stones en Dylan’s You Got The Serve Somebody klinken dwingender dan ooit en leiden naar de ontknoping.

In The Weight horen we voor het eerst de door ziekte verwoeste krassende stem van Levon Helm ergens halverwege de song. In dit duet met Mavis Staples en andere ontketende zangeressen blaast hij zowat zijn laatste adem uit, in een gloed van glorie zoals hij destijds in het gelijknamige nummer zong met zijn kompanen in The Band waarvan hij er ondertussen ongetwijfeld al enkele ontmoet heeft in het hiernamaals.



  1. This Is My Country
  2. Trouble In My Mind
  3. Farther Along
  4. Hand Writing On The Wall
  5. I Wish I Knew How It Would Feel To Be Free
  6. Move Along Train
  7. This May Be The Last Time
  8. When I Go Away
  9. Wide River To Cross
  10. You Gotta Move
  11. You Got To Serve Somebody
  12. The Weight