De band Matuto is ooit op het lumineuze idee gekomen om Braziliaanse folklorestijlen zoals forró en samba te combineren met bluegrass: Brazilian Bluegrass. De samenklank van accordeon, viool en elektrische gitaar, gedragen door een aangename ritmesectie werkt wonderlijk goed. Waarschijnlijk ook omdat de musici allen over bijzonder hoge kwaliteiten beschikken: virtuoos en energiek. Dat hoorden we al op hun titelloze debuutalbum en ook live weten ze te overtuigen.

Matuto. Photo: Vincent Soyez

Op de nieuwe CD The Devil and the Diamond komen deze kwaliteiten ook weer ruimschoots naar voren. Zo opent de plaat met de virtuoze compositie Toca Do Sino. Het is heerlijk te luisteren naar de souplesse van de musici. Ook het afsluitende Matuto Chant kent een enorme aanstekelijkheid. We horen een melancholische samba met een catchy refrein.

Maar jammer genoeg biedt niet het hele album deze kwaliteit, en weet het minder te boeien dan zijn voorganger. De songs missen de eigenheid die naar voren kan komen bij een samensmelting als deze. Ook zijn de partijen soms wel erg relaxed ingespeeld, wat ten koste gaat van de energie. En daardoor mist de plaat urgentie.

De productie van The Devil and the Diamond klinkt als een gepolijste diamant, maar de duivel had zich er best wat meer mogen bemoeien voor wat meer vuurwerk.