Matthew Stevens
Pittsburgh
De Canadese gitarist Matthew Stevens mag met recht één van de nieuwe grote namen binnen de jazz genoemd worden. Hij speelde niet alleen een steeds weer opmerkelijke rol in de bands van trompettist Christian Scott en bassiste Esperanza Spalding maar ook met eigen albums maakte hij al grote indruk . Voor zijn nieuwe album Pittsburgh heeft hij nu de akoestische gitaar opgepakt en wederom levert het een album op waar zijn grote talent optimaal vanaf spat.
Stevens is zo’n muzikant die je qua naam misschien niet gelijk bekend voorkomt maar zijn rol in de bands van eerder genoemde muzikanten doet dat waarschijnlijk wel. Zo speelde hij een onmiskenbaar grote rol op Scotts meesterwerken Yesterday You Said Tomorrow (2010) en opvolger Christian Atunde Adjuah (2012) en lag hij ook prominent in het geluidsbeeld op Spaldings Emily’s D+Evolution (2016).
Daarnaast deed hij de afgelopen jaren ontelbaar rake jazzprojecten, zoals In Common, en maakte hij op eigen kracht reeds twee fraaie uitdagende gitaaralbums: Woodwork (2015) en Preverball (2017). Albums die zijn grote kracht als inventief gitarist en erg interessante songschrijver optimaal aangaven.
Voor Pittsburgh koos Stevens de akoestische gitaar, zonder effecten op andere opsmuk. Een aantal van de stukken die op het album te horen zijn werden gemaakt voor een speciale ‘lockdown serie’ gemaakt in opdracht voor de Pittsburgh Jazz Gallery (vandaar de titel).
Vanaf de allereerste klanken van albumopener Ambler horen we een gitarist die nog steeds supergretig is en immer volop het avontuur zoekt. Tegelijk in sfeer altijd de intimiteit en warmte vindt, hoe uitdagend hij ook speelt. De composities zijn fijn verschillend met de ronduit virtuoze gitaarbehandeling van Stevens als fascinerende aantrekker.
Luister naar composities als Purpose Of A Machine en Blue Blues en je wordt volledig weggeblazen door die weergaloze techniek zonder dat hij daarbij vergeet de warmte van de composities te herbergen. Maar stukken noemen is stukken vergeten en Pittsburgh vormt in composities, immer balancerend tussen jazz en folk, juist een prachtige eenheid die als één geheel beluisterd dient te worden.
Opvallend is ook dat hij voor dit album allemaal nieuwe stukken schreef maar ook één bewerking: Cocoon, die ook al, in een volledig andere versie, op zijn laatste album Preverball te horen was. En jammer is natuurlijk dat het album maar 32 minuten duurt, we hadden hem zo graag nog veel langer willen horen.
Het is ook niet zo waarschijnlijk dat Stevens met dit album naar Europa komt, sowieso op tour gaat. Want hoe fijn zou het zijn dat Stevens een aantal mooie zalen zou uitzoeken om juist wel deze prachtcomposities live te komen spelen. Een nieuw album met zijn geweldige nieuwe trio, met Vicente Archer op bas en Eric Doob op drums, is reeds opgenomen, maar werd uitgesteld omdat ze er een lange tour op wilden laten volgen en dat nu even niet lukte. Maar die plaat en tour krijgen straks (als Covid eindelijk in een wat rustiger vaarwater terecht is gekomen) dan wel de voorrang.
