Je hebt de tijd nemen en echt de tijd nemen. De uit Richmond, Virginia, afkomstige Matthew E White maakte in 2012 een indrukwekkende entree in de muziekwereld met Big Inner, een meesterlijk album dat in 2015 met Fresh Blood een al net zo fantastische opvolger kreeg. Daarna koos hij voor samenwerkingen met Flo Morrissey (het album Gentlewoman, Ruby Man (2017) en dit voorjaar nog met legende Lonnie Holley (het album Broken Mirror: A Selfie Reflection) maar het echte wachten was na zes jaar natuurlijk ook de echte opvolger van Big Inner en Fresh Blood. Die ligt dan nu met K Bay eindelijk in de winkels.

Bij het uitkomen van Genuine Hesitation, de eerste track van het nieuwe album, wisten we al dat White nieuwe muzikale wegen aan het ontdekken was en dan vooral de elektronische hoek inging. Zijn soloalbums kenden vooral een mix aan stijlen die net zo gemakkelijk de soul, funk, pop als de (psychedelische) rock, jazz indoken. Met coole strijkers daar dan weer aan toegevoegd op sommige tracks. Daar kunnen we met K Bay dus nu tachtiger jaren pop, disco en opzichtige electronics aan toevoegen.

K Bay is zo’n album waarop je gelijk bij eerste beluistering weet dat je er echt goed de tijd voor moet nemen om de songs te doorgronden. Er gebeurt in elke song steeds zo verschrikkelijk veel spannends dat je echt niets wil missen. Echt elke songs is avontuurlijk en reuzeknap in arrangementen en instrumentaties opgebouwd. Tegelijk ook met hoorbaar ontzettend veel plezier gemaakt.

Natuurlijk heeft White met zijn Spacebomb band (Cameron Ralston (bas), Pinson Chanselle (drums), Trey Pollard (arrangeur), Devonne Harris en Daniel Clarke (keyboards) en multi-instrumentalist Alan Parker, een geweldige groep muzikanten om zich heen verzameld waarmee hij elk muzikaal genre authentiek kan laten klinken.

Juist omdat White volop durft te experimenteren blijft hij moeiteloos alle aandacht naar zich toetrekken. En waar je soms je hart vasthoudt over hoe hij songstructuren door elkaar laat lopen en hij je echt in sferen heen en weer slingert, zoals in het meesterlijke Take Your Time (And Find That Orange To Squeeze), hij komt er steeds meesterlijk mee weg.

Hij heeft die Beckiaanse muzikale gretigheid waarmee hij net zo vol de disco in kan duiken (Let’s Ball) als dat hij in het machtige epos Only in America/When The Curtians Of The Night Are Peeled Back, een song die als een fraaie ode aan Randy Newman begint, compleet met een aan Van Dyke Parks refererend arrangement, echt alle muzikale registers opentrekt, of alleen met gitaar in lofi-achtige sfeer een prachtig liedjes neerlegt. Daarnaast met songs als Never Had It Better en de verpletterende albumafsluiter Hegded In Darkness dan weer met kamerbrede arrangementen groots uitpakt.

Maar als we het over goede songs, songs van wereldniveau hebben, kunnen we eigenlijk na Genuine Hesitation gelijk bij Electric en Nested doorstarten en dat met Fell Like An Ax doorzetten. K Bay klinkt als een echte Matthew E White plaat, zijn stem en muzikaal zo avontuurlijke stijl zijn onmiskenbaar, maar duwt in vergelijking met zijn voorgangers moeiteloos en eindeloos door.

Het elf songs tellende K Bay is een fascinerend rijk en aanstekelijk goed album waarmee White wederom laat horen hoe hij zijn machtige muzikale visie in geweldige songs kan omzetten en die met zijn band tot oneindige hoogten kan opduwen. K Bay is ronduit meesterlijk.