Pianist Matthew Bourne is een immer zichzelf volledig uitdagend muzikant en componist. Niets wat deze man maakt is voorspelbaar. Zo ook zijn nieuwe album Irrealis, een collectie avontuurlijke stukken die opnam op een ‘prepared’ piano.

Bourne is een weergaloze muzikant die als je hem eenmaal live aan het werk hebt gezien nooit meer uit je gedachten zal verdwijnen. De eerste keer dat ik hem zag was op het vermaarde Südtirol Jazzfestival in een museum. Hij ging zo volledig los op en in de vleugel dat de organisatoren er op een moment toch wat zorgelijk bij begonnen te kijken. Maar iedereen wat volledig ondersteboven van wat Bourne liet horen en zien.

Het avontuurlijk steeds weer volledig zoeken, echt alles aandurven en op je intuïtie opereren werkt alleen als je een geniale muzikaliteit hebt. En dat heeft Bourne, die er uit kan zien als een verstoorde professor met zijn haar alle kanten op en zijn expressievolle gezicht, zeker. Met elke nieuwe plaat verzet hij weer muzikale bakens. Improvisatie is voor hem complete vrijheid.

Irrealis laat Bourne in volle kracht horen. Het avontuur spat van elk stuk af. Steeds weer in één take opgenomen vliegt het muzikaal avontuur je om de oren. Stukken muziek opgenomen als afleiding voor een grote soundtrack-klus waar hij voor gevraagd werd, klinkt alle muziek op het album als een directe reactie op de strakke muzikale lijnen die veel soundtracks kenmerken.

Irrealis is volledige improvisatie in zeven fraaie stukken. Waar het eerste stuk spontaan werd vastgelegd volgde in eenzelfde golf van inspiratie de volgende stukken als vanzelf. Stukken die ritmisch zijn, Bourne gebruikt de piano altijd helemaal, maar net zo goed melodieus immer uitdagend om naar te luisteren.

Vanaf de openingstrack Shri openbaart zich een overrompelend muzieklandschap dat pas als de laatste klanken van albumafsluiter Armando wegsterven, je loslaten. Intrigerend hoe Bourne zijn ‘prepared’ piano alle kanten optrekt, er steeds weer nieuwe sferen uit laat klinken. Impulsieve, avontuurlijk muziek die je bij de kladden grijpt.

Irrealis, Latijns voor onwerkelijke situatie, is exact wat het is. Bourne heeft zelf dikwijls aangegeven dat veel van zijn muziek zo spontaan ontstaat dat hij er zelf na het direct terug beluisteren al geen grip meer op heeft. Dat is exact wat dit album ook met je doet. Ongrijpbaar, onvoorspelbaar en uitermate intrigerend.