On The Waggon is zo’n album dat je maar zo zou kunnen ontgaan. Het is van de in ons land onbekende Britse muzikant Matt Woosey en het album is een ‘self release’. Er zit dus geen label of promotor achter die voor veel publiciteit kunnen zorgen. En dat is waanzinnig jammer, helemaal voor degene die van rootsrock houdt. Dat is namelijk wat je op dit album te horen krijgt. En dan ook nog eens op een geweldig mooie manier: On The Waggon is echt een dijk van een album!

De Brit Matt Woosey blijkt al een flink aantal jaren albums uit te brengen. Te diep ingaan op de persoon zal ik niet doen, een uitgebreide biografie is wel op zijn website te vinden. Wel wil ik een vergelijking noemen waarmee de Freiburger Blues Association kwam. Die noemt de Brit namelijk “de beste Britse blues-kunstenaar sinds Rory Gallagher”. Om één reden gaat die vergelijking compleet mank: Gallagher was namelijk een Ier. Los daarvan, aangezien Rory Gallagher voor ondergetekende niets minder dan muzikale religie is, wordt alles wat daarbij in de buurt wil komen dus met een extra kritisch oor beluisterd.

Toch kan ik met een gerust hart erg positief zijn over Matt Woosey Band en On The Waggon. Bij het beluisteren van het album kan ik me zelfs regelmatig vinden in de vergelijking. Woosey brengt zeer aanstekelijke bluesy/folky nummers. Hij heeft een prachtige stem met veel beleving/emotie, zowel op de uptempo nummers als op de rustiger. En die emotie is niet alleen te horen in zijn zang, maar ook in zijn gitaarspel. Op de meeste nummers speelt de Brit akoestische gitaar, waarbij de bottleneck ook regelmatig voorbijkomt. Ook dit blijkt hij erg goed te kunnen.

Woosey heeft sowieso een bijzondere manier van gitaarspelen. Dat zit ‘m onder meer in de zijn ‘rechterhandtechniek’. Voor hem is de gitaar niet alleen een snaarinstrument, maar eveneens percussie. Het levert een prachtige resonantie op. Dat mooie, volle geluid doet op een aantal nummers erg denken aan het geluid van John Martyn (denk bijvoorbeeld aan Don’t Want To Know en May You Never van klassieker Solid Air). Hieronder is een live-versie te horen van openingstrack Black Smoke Risin’, hier hoor je die stijl van spelen al een beetje, op andere nummers op On The Waggon geldt dat nog veel meer.

Tekstueel blijft het af en toe wat in de blues en rock & roll-clichés hangen. Om een voorbeeldje te noemen:
“Black smoke risin’, over the hill
And if my little girl don’t love me no more
I know her sister will

Freight train freight train, coming on down the track
I’m hoping and I’m praying
It’s gonna bring my baby back”

Toch is het niet hinderlijk, de vrolijkheid van de muziek en de intensiteit van de zang compenseren dat inhoudelijke gemis volledig. Woosey balanceert op het album prachtig op de grens van blues en folk en gooit daar regelmatig een vleugje country over. Vanaf het opzwepende Black Smoke Risin’ tot en met de vette blues Dopey Mick (inclusief een drumsolo van ruim 4,5 minuten), het album is de volle 57 minuten aan te bevelen.

Binnenkort speelt Matt Woosey in Nederland. Het gaat om slechts een handvol optredens, veel te weinig voor een man die zulke lekkere muziek maakt. Dus programmeurs van muziekkroegen, podia, festivals, etc. Mochten jullie nog op zoek zijn naar een steengoede act, Matt Woosey Band is de naam!

24-05-2013: Cafe ‘t Vereinshoes, Vaals
30-05-2013: In De Keulse Kar, ’s-Hertogenbosch
16-06-2013: De Nul, Hengelo (O)
16-06-2013: Kunstsociëteit Het Lambooijhuis, Hengelo (O)
20-06-2013: De Kroeg Van Klaas, Groningen