De prachtige geschilderde albumhoes van Serpentine Prison illustreert Matt Berninger alsof hij net precies voor het intieme televisieprogramma Sterren op het Doek heeft geposeerd. Een op leeftijd rakende oudere geest die zich comfortabel ontspannen op een ongemakkelijke stoel settelt. De sobere verzadigde tevreden ouwe lullen huisvader houding. Is Serpentine Prison dan ook een sobere ouwe lullen plaat geworden? Jazeker, maar wel eentje met de schoonheid van een bijzondere hoge klasse, zoals we van de frontman van The National gewend zijn.

Zijn eerste echte soloplaat, die veel sterker bij zijn identiteit dan de voor Matt Berninger begrippen springende popplaat Return To The Moon aansluit die hij samen met Brent Knopf onder de naam EL VY heeft uitgebracht. Toch werkt hij ook nu niet helemaal alleen, en krijgt hij hulp van de multi-instrumentalist en tevens befaamde producer Booker T. Jones. Het is hierdoor echter geen standaard vintage soulalbum geworden, maar wel een sfeervolle herfstplaat, die vreemd genoeg al in mei vrijwel afgerond op de plank belandt.

Wordt de zanger op I Am Easy to Find nog door de bijdrage van vrouwelijke gastzangeressen getriggerd wat vrij luchtige songs oplevert, hier is de stemming weer kenmerkend somber. Alsof die manische uitspattingen nodig zijn om vervolgens nog dieper in zijn fragiele ziel te duiken, op zoek naar de ware Matt Berninger. Een kwetsbare, licht neurotische persoonlijkheid die zijn singer-songwriterschap van het veilige The National loskoppelt.

Het warme bezielende seventies toetsenwerk van Booker T. Jones in One More Second, het met blazers en strijkers georkestreerde Loved So Little en het zonsverduisterende vredige violenspel van Collar of Your Shirt zorgen ervoor dat de verwende vocalist in een heerlijk opgeschud en opgemaakt bedje belandt. Het druilerige tijdloze niks moet, alles mag zondagochtendgevoel. Niet vooruit te branden, waarna je partner met een lekker warm kopje koffie komt aanzetten. Dat alles ademt Serpentine Prison in al zijn eenvoud uit.

Het is dan ook geen moeilijke complexe plaat en dat hoeft ook niet. Matt Berninger heeft nog steeds dat breekbare van de underdog in zijn stem, die noodgedwongen de ring betreedt. Het is geweldig hoe eerlijk typerend hij die voordeur wijd voor de buitenwereld opent en in de knusse huiskamer beleving van het zalige My Eyes Are T-Shirts die heerlijke slide gitaar verwelkomt. Talrijke verwijzingen naar de jaren tachtig zijn er in het krachtige opzwepende drumwerk en explosieve postpunk gitaaruitbarstingen van het overtreffende ultieme Distant Axis hoogtepunt. Betere popsongs zijn er voor mijn gevoel in 2020 niet verschenen.

Zijn er nog duidelijke verrassingen op Serpentine Prison hoorbaar? Niet echt, al dwalen er op Oh Dearie wel de nodige basis countryrock gitaarakkoorden rond. Geen overduidelijk kampvuurliedje, daarvoor heeft het net teveel de charme van een huiselijke openhaardsong. Met de Burt Bacharach-achtige instrumentale maniertjes op het afsluitende titelstuk Serpentine Prison wordt op vriendschappelijke wijze de samenwerking met Booker T. Jones passend beëindigd.

De beeldende omgeving van de praat-zingende bariton is nog altijd met twijfelingen gevuld.die in de teksten als stekende muggenbeten pijn blijven doen. Daarnaast zijn er genoeg kleine ongedwongen geluksmomentjes die zich als glinsterende vuurvliegjes in het donker laten vangen. Matt Berninger blijft voor eeuwig die depressief ogende zeurende romanticus met een negatief zelfbeeld, de gedeelde openheid siert hem. Serpentine Prison past perfect in deze tijd doordat de intimiteit ook zeker live het beste in een kleinere setting tot zijn recht komt. Het nieuwe beleven staat hierbij sterk op de voorgrond.