×

Recensie

Rock

31 oktober 2021

Positie 12 Jaarlijst 2021

Mastodon

Hushed and Grim

Geschreven door: Hendrik Vanhee

Uitgebracht door: Warner Bros

Mastodon - Hushed and Grim
Hushed and Grim Mastodon Rock 4.5 Mastodon – Hushed and Grim Written in Music https://writteninmusic.com

We beleefden en ademden uw duizenden woorden. In uw slaap zullen we uw werk afmaken.” Geweldig emotioneel gewicht torst deze nieuwe van Mastodon!

De plaathoes is al een voor Mastodon ongebruikelijk grillig en donker kunstwerk van oudgediende Paul Romano. Afterlife mythology. In het hart van de majestueuze boom is een geest verhuisd, Nick John, in afwachting van zijn opstijgen naar een nieuwe dimensie. Nick John, vriend-vader-manager-inspirator van de bands Mastodon en Gojira, overleed in september 2018. Voor Mastodon opnieuw een schok. De eerste verwerking van die mentale dreun was de hommage Stairway to Nick John in 2019.

Maar verstild en grimmig in hun gedachten bleef de geliefde John toch al die tijd verder rondwaren. Geholpen door de pandemie, kwamen ze tot een eigen, groots plan, een groepsverwerkingsplaat, gezamenlijke contemplatie over tranen, verdriet, pijn en bitterheid. Uiteindelijk meer dan een jaar lang verwerking en omzetting in woord en muziek. Het bracht de ziel van Nick John ook nu weer in elke vezel van elk nummer. Nu als Hushed and Grim, Mastodons Requiemplaat.

Verhaal dat ze niet opstarten bij het fatale einde. Onbewust, organisch  becommentarieert en begeleidt Mastodon het hele stervensproces van een dierbare tot en met z’n transcendent uittreden uit het rijk der levenden. In bloedstollende poëzie schijven ze, als directe bewogen getuigen van Nick Johns aftakeling, een indrukwekkend album. Helemaal niet bedoeld om extra-verdriet mee te oogsten. Wel in een poging om de donkere diepten die het album bevat te vertalen in positieve energie, als nagedachte voor de doden, als meerwaarde van troost en empathie voor de levenden. Zonder bullshit, eerlijk, refereert hun relaas aan hun eigen verstilling, maar evengoed ieders mogelijke oerschreeuw. Rijpe, volwassen beschouwingen maken dit Hushed and Grim, hoe somber soms ook, een uitzonderlijk Memoriaal.

Weet de band wel dat het album op basis van vermeend softe of te emotionele mindset wellicht niet overal zal ingevolgd worden, but who cares. Mastodon deelt in deze stand van zijn curriculum een regelrechte mokerslag uit, als groep op de top van zijn kunnen.

Hier presenteert zich ook een heel ander Mastodon, voor het eerst met een monster van een conceptdubbelalbum, met voor z’n 15 perfecte, doorwrochte songs toch een adembenemend comfortabele zit van 86 minuten. Voor hun eerste album sedert maart 2017 namen ze alle tijd, hadden ze mateloos energie en uiteindelijk zoveel goed inlevend klankmateriaal dat tot de perfectie werd afgetoetst dat het wel terecht op een dubbelplaat moest. Alleen de door de hele band goedgekeurde geliefde rememberance songs gingen mee.

Dit opus is filmisch uitgestrekt, gestroomlijnd, met proggy panorama’s en tal van hardrockgedreven episodes, maar ook zoveel meer. Songs vol rauw brullende brutaliteit met huizenhoge riffs, zieke solo’s en malend drumwerk, vreedzaam naast compleet beheerste subtiliteit. Prog, rock, psychedelia, punk, metal en alternative, de invloeden van Rush, Thin Lizzy, Melvins, Björk tot Neurosis en Isis, naadloos zit het allemaal verweven. Daarenboven klinkt het verduiveld fenomenaal, mede door het schitterend helder werk van nieuwe producer David Bottrill (Tool, Dream Theater, Peter Gabriel). Vocals hier dus zuiver, bewust onvervormd.

“…De hardste pil die ik ooit te slikken heb gekregen. Terwijl het karma fluistert…” De herdenking leidt zich in met het spiraalvormige   meesternummer Pain With The Anchor, magistraal melodische opener, voldramatisch, waardig gestileerde op- en neer-song. Drummer Brann Dailor drijft, tussen de neergeslagen heavy riffs en godverlaten akkoorden door, z’n hele drumbatterij in razende galop tot bij zijn eigen huilende zangverzen, ment het wilde span, ondanks uit de diepte brutaal schreeuwend weerwerk van leadzanger Troy Sanders, een volle vijf minuten later toch tot bij het voorlopig finale rustpunt.

“...Je aanwezigheid vervaagt in herinnering… Houd vast de agressie…”  Droef inzoemend ontwikkelt het geweldige The Crux terstond dezelfde, nee nog meer brute intensiteit. Prachtige Soundgardeneske vocals met ritmisch echoënd achtergrondgeschreeuw. Schitterend volgende riffs. Even een pauzerende ritmewisseling met bluesy in duet opzingende vocals en gitaar, tot de dynamische eindrit The Crux met huilende gitaar weer stevig op gang trekt.

“…Nu sta ik er alleen voor, om van mezelf te leren. Waar ik was, waar ik ga, het blijft onbekend...”  Subliem griezelige single Sickle and Peace. Spookachtig ingetogen ingeleid met klagende kindercameo. Durf de vredige barmhartigheid te zien die de sikkel van de dood brengt aan zij die lijden. Funky ritme, weids en hoogdravend.

“….Zeg alleen wanneer. En ik zal terugkomen. Lopend…” Het ingenieuze More Than I Could Shew. Van hartzeer ingetogen orchestrale keyboards, tot weelderig en melodieus massief geweld binnendondert. Lange progsong met genadeloos snijdende riffs van Bill Kelliher. De drums strak drijvende Brann gaat er vocaal ijzersterk overheen. De laatste riff wordt door een geweldige solo omarmd. En die lange Wish You Were Here-eindnoot…

“…Ga het gerucht van het beest voorbij. Weet dat het je niet pijnigt als je bij me bent...” The Beast, na een inleidend zuiders bluegrass  snarenplukken volgt een machtig ruimtelijke King Crimson-progsong met bedarende Toto-falsetto’s van Brent Hints, Cream-achtergrondzang en schitterende solo van rijzende gitaargod Marcus King.

“…We beleefden en ademden uw duizenden woorden. In uw slaap zullen we uw werk afmaken…” Skeleton Of Splendor, akoestisch gitaargetokkel introduceert de rust van een dromerig progstuk, met hoofdrol voor serene vocals tot solo’s waardig overnemen. Alhoewel, toch even knipperen bij het waanzinnig solerend synthesizercrescendo van João Nogueira (The Claypool Lennon Delirium).

“…U achterlaten is het hardste wat ik ooit deed…” De hooky topsingle Teardrinker met z’n machtige riff. Contemplatie van een groep in een puur, afwisselend opgebouwd prognummer, met mooie samenzang, dito opmerkelijk synthesizerstuk. (En schitterende video.)

“…De getijden weerstaan. Proberen om niet in de diepte  meegesleurd te worden...” Eerste single Pushing the Tides, schitterende compositie, als vlammend hardcore duw- en trekwerk. Escalerende riffs, groots refrein,
stijgende vocale hook van Brann Dailor.

“…Ik blijf wachten op iemand om me te redden. Tot iemand me vraagt : “Hoe heet jij?”…” Peace and Tranquility, knallende hardcore en versnipperende prog met lange hoge Yes-falsetto-uithalen, als waren Tales From Topographic Oceans even terug. Melodieuze  en technische perfectie.

“…Je glimlach strekt zich uit van tussen de sterren…” Het prachtige exotische Dagger, gracieus als een psychedelisch oriëntaals rouwritueel. Tribaal nummer met oosterse  sarangi-snaren, sinister klinkende vocals en percussie. Plechtig, heavy synthesizer gedreven uitlopend. Troy Sanders’ stem brengt je terug : dit is echt Mastodon!

“…Je had het allemaal. Morgen komt het nooit goed. Onze innerlijke vrede die we kwijtraakten…” Had It All, ontroerende rustpuntballade. Weidse, hartverscheurende  progsong, ongestoorde oase met psychedelisch mediterende solo-hommage van Soundgarden-klepper Kim Kayil. Met zelfs klassiek hoornarrangement van Troy’s moeder.

“…Gedachten en visioenen blijven hangen. Beelden hoe ze blijven branden. Cementeren van jouw legacy...”  De razend vlammende thrash van Savage Lands, melodieus, galopperend, met mitraillerende drums en ruw indringende doemsolo.

“…Zoek mijn hand die uitsteekt uit het puin en klei...” Het complexe Gobblers Of Dregs, langste song, opent met torenhoge riff, schakelt in z’n ijverige begeleiding van z’n vier vocalisten halverwege over op zalige Toolrepetitiviteit en finaal op een furieus ritmische riff tot in de sterren.

“...De as achter mij laten. Er is geen andere keuze dan verder te gaan...” Loungy synths openen het emotionele Eyes Of Serpents, melodieuze muzikale trip met een psychedelisch hard randje. Uitbundig gerekte gitaarsolo in de sober met strijkers uitdijende finale.

“…Mijn liefde, zo sterk. De bergen die we in de verte maakten. Bij ons zullen ze blijven…” Het stijlvolle, zuiverende klapstuk Gigantium , pompende kracht van een verblindend epische finale. Verstillend schone samenzang. Trieste maar hoopvolle eindriff, de gloeiende gitaarsolo wordt sereen overgedragen aan pakkend vervagende strijkers. De culminatie van een gestadig opgebouwde opluchting.

Hushed and Grim, het is een frase uit de legendarische filmklassieker Gone With The Wind, die zich afspeelde precies in hun huisstad Atlanta. Deze ouder geworden, ervaren groep, Mastodon, die al vele jaren in zijn wereld het label echtheid uitstraalt, levert hier met zijn meest gezamenlijke inspanning ooit, zelf zijn eigen klassieker af. Een duaal meesterwerk zonder meer, hun magnum opus.

Zet het dus nu al maar daar, naast die andere vermaarde dubbelaars, Led Zeppelins Physical Graffiti, Genesis’ The Lamb Lies Down On Broadway, Pink Floyds The Wall… Hmm, Mastodons Hushed and Grim. Passend!

 



  1. Pain With An AncorThe Crux
  2. Sickle And Peace
  3. More Than I Can Chew
  4. The Beast
  5. Skeleton Of Splendor
  6. Teardrinker
  7. Pushing The Tides
  8. Peace And Tranquility
  9. Dagger
  10. Had It All
  11. Savage Lands
  12. Gobblers Of Dregs
  13. Eyes Of Serpents
  14. Gigantium