Met twee platen tegelijk maakt gitariste Mary Halvorson haar debuut op het roemrijke Nonesuch Records. Twee platen verschillend in opzet maar gelijkwaardig in avontuur. Amaryllis & Belladonna als dubbelvinyl en Amaryllus en Belladonna apart op CD bewijzen Halvorsons importantie binnen de jazz op een weergaloze wijze.

Mary Halvorson maakte de afgelopen twee decennia volop furore in de jazzwereld. Haar fantastische en uitdagende gitaarspel bracht haar op de meest vooraanstaande festivals waar avontuur in muziek centraal staat en ze wist elke keer het publiek weer volledig te overtuigen. De muziek die Halvorson maakt is immer uitdagend, dwars, vernieuwend en juist doordat ze ook een sterk melodieus gevoel heeft, uitermate intrigerend.

Na jaren volop onderweg geweest te zijn gaf de pandemie haar de mogelijkheid zich even helemaal terug in de muziek te trekken en ze schreef muziek voor gitaar en strijkers. Vormgezet als een suite met de titel Belladonna voelde ze na de opnamen dat er nog een album inzat. Een album, ook als suite opgezet, met een band vol met haar favoriete muzikanten, en gedeeltelijk ook met de strijkers van de eerste plaat: Amaryllus.

Het is niet vreemd dat Nonesuch, en dan met name grote baas David Bither, die al vele jaren contact met Halvorson had, grote interesse toonde in het werk dat Halvorson gemaakt had. Juist een project als Amaryllis & Belladonna past wonderwel op het label dat immer voor kwaliteit en uitdagende muziek gaat, zonder daar een specifieke genrenaam op te plakken.

Amaryllis & Belladonna is een bijzonder hoogtepunt in het oeuvre van Halvorson. Vanaf 2005 bracht ze ontzettend veel muziek op plaat uit, van eigen platen tot aan samenwerkingsprojecten, die allen van zeer hoge kwaliteit zijn en waarin Dragon’s Head (2008, met haar eigen trio met John Hébert op bas en Ches Smith op drums), Saturn Sings (2010), Bending Bridges (2012, beiden met een tot kwintet omgebouwd ‘trio’) en haar soloalbum Meltframe (2015) hoogtepunten waren.

Nog niet eerder wist ze echter alles waar ze muzikaal voor staat zo duidelijk vorm te geven als op deze nieuwe dubbelaar. Natuurlijk gecombineerd met de grote groei die ze als muzikant en componiste heeft doorgemaakt.

Belladonna is een zeer rijke suite waarbij het gegeven van een ‘gitaar- en strijkersplaat, wat schril afsteekt. Halvorson schreef een suite waarbij ze alles uit haar gitaarspel kan halen en waarbij ze de strijkers dan weer haar gitaarspel laat inkleuren, dan weer licht de overhand laat nemen en er dan weer volledig overheen walst.

Het spel van Halvorson is een ware lust voor het oor. Heerlijk divers, virtuoos en avontuurlijk speelt ze haar partijen die van ingetogen en melodieus naar vervormd en dwars naar zeer stevig en riffend gaan (de titeltrack). Wat een bizar goede gitariste is zij toch en wat een prachtig samenspel met de strijkers van Mivos Quartet, Olivia De Prato (viool), Maya Bennardo (viool), Victor Lowrie Tafoya (viola) en Tyler J. Borden (cello), absoluut een kwartet strijkers om veel beter in de gaten te houden.

Belladonna bleek de inspiratie om ook strijkers aan de helft van de stukken van het eerder opgenomen Amaryllis toe te voegen. Amaryllis heeft al een ruime bezetting met Patricia Brennan (vibrafoon), Nick Dunston (bas), Tomas Fujiwara (drums), Jacob Garchik (trombone) en Adam O’Farrill (trompet) en daar kwamen dus de vier strijkers van het Mivos Quartet in een aantal stukken nog bij.

Amaryllis is een wellustige tegenhanger van Belladonna met gedreven ritmes en fantastisch spelende muzikanten die de ruimte met steeds weer uitdagend en zeer overtuigend spel inkleuren. Haast los in benadering in vergelijking met Belladonna, komt ook Halvorsons spel weer fascinerend binnen het bandgeluid door. Machtig hoe zij vooral de blazers veel ruimte geeft en haar ruimtes dan inkleurt met gewaagd en uitdagend, vaak door effecten getrokken, gitaarspel.

De uitdaging voor Halvorson was om de muziek voor het grootste ensemble waar ze ooit voor geschreven heeft te vervolmaken. Dat ze met de zeeën van tijd die ze plots had iets grandioos heeft gecreëerd mag duidelijk zijn als je naar beide albums luistert. En het is tevens haar gitaarspel dat zo machtig doorklinkt in de twee suites die ze schreef en opnam.

Wat een bizar groot talent heeft Halvorson toch en wat een genot om iemand te horen die geen muzikale concessies wil maken. Volledig haar eigen muzikale weg gaat en daardoor ook in alle vrijheid met een meesterstuk als Amaryllis & Belladonna op de proppen kan komen. Twee albums die naast elkaar een constant bewegende en grootse muzikale ontdekkingstrip bieden. Twee albums die te samen één van de hoogtepunten in muziek van dit jaar mogen worden genoemd.