Een brok in de keel. Dat is wat The Foundling van Mary Gauthier heeft achtergelaten. Het album is meer dan een schijf met prachtige muziek, het is een zeer persoonlijke zoektocht naar bestaan en identiteit, voortkomend uit een leven vol ellende.

Ook in ons land krijgt Mary Gauthier gelukkig steeds meer bekendheid. Dat heeft even geduurd maar ja, als je pas op 37-jarige leeftijd doorbreekt… Gauthier deed dat met het album Drag Queens In Limousines, een geweldig album waarvoor ze dus ook veel lof ontving. Direct waren daar de voorspelbare, maar toch ook logische en terechte vergelijkingen met grootheden als Lucinda Williams, John Prine en Townes Van Zandt.

Deze doorbraak van Gauthier stond al vol met persoonlijke verhalen over drank, drugs en andere ellende die ze in haar jeugd beleefde, op The Foundling laat ze horen dat het nog veel persoonlijker kan. Ze beschrijft en bezingt alle ellende in haar leven, vanaf de geboorte. Over hoe ze als baby in de steek wordt gelaten, over hoe ze in een weeshuis komt, over hoe ze als kind moet knokken, over moeilijkheden die ze erdoor ervaart in de liefde.

Op een waanzinnig directe en ook oprechte manier vertelt ze hierover, waardoor elk nummer aankomt, het geheel van nummers nog harder. Meest aansprekende voorbeeld is wel het nummer March 11, 1962 waarin ze bezingt hoe ze eindelijk, na een lange zoektocht, haar moeder aan de telefoon heeft. Hoe het gesprek ging, dat vertelt ze. En daar is die weer, die brok in de keel. Wat een waanzinnig mooi nummer!

Wat erg prettig is, is dat Gauthier alle misère toch weet te brengen op een manier waarop het wel te behappen is. Onder meer door af en toe met wat meer uptempo nummers te komen. Nummers die je zou kunnen zien als de humor die onlosmakelijk verbonden is aan de ellende.

Hoe indringend het thema ook is en de manier waarop het bezongen wordt, de muziek waarop het allemaal drijft blijft natuurlijk ook belangrijk. Niet dat die muziek minder is, die is even meesterlijk als de rest.

Al bij het bekijken van de cd zie je dat je geconfronteerd gaat worden met leed. Het zwart van de cover, alle tekeningen in het boekje, vrolijkheid is nergens te bekennen. Maar dat zegt dus niets over de kwaliteit van de muziek. Sterker nog, The Foundling stijgt met stip naar 1 in de lijst van aanraders voor 2010!