Martyn Joseph ontdekte ik ergens in de vroege jaren negentig met Being There en vooral  Dolphins Make Me Cry dat de troubadour uit Wales enkele jaren voordien componeerde, een bijzonder fraaie intimistische folksong die op het podium nog beter tot zijn recht komt in een naakte akoestische setting. De afgelopen decennia brengt Joseph zijn werk op zijn eigen  platenlabel Pipipe Line uit, zo vormde het uit 2015 daterende Sanctuary een bijzonder aangename confrontatie evenals het recente Here Come The Young.

Phil Ochs  kwam ik in de jaren zeventig op het spoor met zijn ‘Greatest Hits’, een niet van ironie en zelfrelativering gespeende verzameling songs. Ochs poseerde in het gouden lamé glitterpak van Elvis en de leuze ‘50 Phil Ochs Fans Can’t Be Wrong!’. Ochs figureerde nog in Dylans Rolling Thunder Revue en de film Renaldo en Clara, een hardnekkige alcoholverslaving en diepe depressie werden hem uiteindelijk fataal, in 1976 werd hij verhangen teruggevonden in het huis van zijn zus.

Tijdens de vroege jaren zestig trad Ochs in Greenwich Village in de voetsporen van Woody Guthrie en Pete Seeger. Als een soort zingende journalist klaagde de naar New York uitgeweken Texaan destijds sociale en politieke wantoestanden aan maar zijn prostestsongs bleven tot aan zijn vroege tragische dood in de schaduw van Dylan.

Joseph ontdekte het werk van Ochs in de jaren negentig, in een lovende review van  een concert in Boston tijdens een Amerikaanse tour met Clannad. Steve Morse haalde treffende gelijkenissen aan tussen Joseph en Ochs. Een ontmoeting met Sonny, de zus van Ochs die de muzikale erfenis van haar broer beheert, vormde de aanleiding voor opnamesessies. Die zijn integraal aan het markante oeuvre van Ochs gewijd.

Sonny was betrokken bij de selectie, een halve eeuw na datum blijft het sociaal geëngageerde werk opmerkelijk relevant en aangrijpend, dat wordt duidelijk vanaf de gedreven opener I Ain’t Marching Anymore en verhalen zoals The Ballad Of William Worthy, een eerbetoon aan de dissidente Afro Amerikaanse journalist en activist voor de burgerrechten. That Was The President, ter nagedachtenis van JF Kennedy krijgt een melancholische verstilde versie.  Ochs bezorgde Jackie, de weduwe van de vermoorde president, destijds een vroege onafgewerkte versie, die is overigens samen met een foto terug te vinden in de digipack.

Het op fijne picking gebrachte When I’m Gone zou een perfecte afsluiter zijn maar dat is voorbehouden voor Song Of My Returning, een song die tijdens een trip in Wales rijpte en een bijzondere betekenis heeft voor de Welchman die een persoonlijk en genietbaar muzikaal eerbetoon van een meesterlijke troubadour aflevert.