Het Duitse Bureau B is op dit moment het meest in het oog springende platenlabel welke zich op de vernieuwende elektronica-releases richt. Niet zo verwonderlijk dus dat ze sterspeler Martin Rev binnen halen en twee oudere albums van hem van een frisse oppoetsbeurt voorzien. Als pionier van de cyberpunk scene maakt hij met Alan Vega naam als Suicide die met het gelijknamige debuut songs aflevert als het gedenkwaardige Ghostrider en het angstaanjagende Frankie Teardrop. Strangeworld verscheen eerder in 2000 op het Finse PUU.

Het rond de eeuwwisseling uitgekomen Strangeworld is de typerende kijk op het hedendaagse visiebeeld van een metropool, waarbij de met retro eighties look op de albumhoes poserende Martin Rev vanzelfsprekend zijn thuisbasis New York als uitgangspunt gebruikt. Hij mist het opjagende neurotische in zijn vocalen van Alan Vega, waardoor het toch stukken minder de rock & roll stadscowboy mentaliteit uitdraagt. De ontvlambare chemie die door het opruiende spanningsveld van het markante tweetal veroorzaakt wordt, is hier geamputeerd al is het brede scala aan provocerende elektronica wel een geschikte substitutie.

De My Strange World exotica zoekt een doorgang tussen het labyrint aan flitsende oplichtende soundscapes die vervolgens door de harde vernietigende technobeats van Sparks onderbroken worden. Een verdwaalde Martin Rev die als een onherkenbare schim in de danceclubs aanwezig is, waarbij hij jaren eerder het zaadje ontkiemt. Als observator neemt hij in Funny ook de nodige hiphopinvloeden in zijn betoog mee, een stroming die zich vrijwel gelijktijdig met de opkomst van Suicide in de wereldstad ontwikkelt. Hetzelfde randprincipe, met een andere uitwerking.

Dromerige nostalgische David Lynch doowop fragmenten in Solitude, Cartoons en Reading My Mind gecombineerd met de zelfbewuste rock & roll van Trouble herinneren aan de onschuldige jeugd van een gefascineerde, aan de radio gekluisterde Martin Rev. De eerste bewuste muzikale indrukken die als rode leidraad een stroperig door zweet veroorzaakt bloedspoor achter laten welke zijn verdere loopbaan stigmatiseert.

Het minimalistische One Track Mind kan niet de eenzijdige beperkte zangmogelijkheden van Martin Rev camoufleren. Momenten waarbij zijn voormalige partner Alan Vega het hardste gemist wordt, iets wat weer wel goed tot zijn recht komt bij de heftige aan Frankie Teardrop memorerende stemcollages in Chalky.

Splinters zit in een multiculturele smeltkroes van opgefokte Oosters vuurwerk ritmes en agressieve mechanisch hondengeblaf gevangen. Het ademt de gespannen sfeer van de arme voorsteden uit die je ook in tracks als Unfinished Sympathy van Massive Attack en Suburbia van Pet Shop Boys terughoort. Een hittegolf aan opgekropte frustraties en tegen het kookpunt aanlopende ontbrandingspassie. De puinhoop van een in een slop rakende New York City, samengevat in een track.

Er is weinig futuristisch aan Strangeworld. New York is voor Martin Rev een grote speelweide, waarbij de verlokkingen van het nachtleven een bestaan langs het dagelijkse vaste regiem leiden. Een wereld die continu in beweging is, en waarin de hoofdverteller in zijn gedateerde outfit vervreemdt. De vervallen stad met zijn nachtelijke Gotham City schaduw. Het verloederende oude Manhattan uit de jaren zeventig welke in de duistere DC Comics sprookjeswereld naast de kermis bubblegum pop centraal staat die zich ondertussen in poptempel CBGB muteert tot de New Wave en de No Wave. Strangeworld is a trip down a dead end memory lane.