Als je vader Loudon Wainwright III is, je moeder Kate McGarrigle en je broer Rufus Wainwright, tja dan kan het natuurlijk niet anders dan, dat de muziek ook door jouw aderen stroomt. En inderdaad, dat is bij Martha Wainwright zeker het geval. Dat bewijst ze met het adembenemend mooie Sans Fusils, Ni Souliers, A Paris.

De nu 33 jarige, geboren in Montreal, besloot al op jonge leeftijd dat ze wat met muziek wilde. In eerste instantie ging de voorkeur uit naar musicals, vandaar dat ze koos voor een opleiding drama. Toch begon ze al snel op te treden met eigen werk, in eerste instantie allemaal nog erg low profile. De ervaring op het podium deed ze vooral op als achtergrondzangeres bij broer Rufus. Haar eerste volwaardige album (Martha Wainwright) kwam zo pas in 2005 uit, het tweede (I Know You’re Married But I’ve Got Feelings Too) vorig jaar. En nu is dan nummer drie aan de beurt.

Wainwright woont inmiddels in New York, maar Montreal heeft de nodige sporen achtergelaten. Als kind kreeg ze er op school namelijk Frans, een taal die ze nog altijd goed beheerst. En dat komt natuurlijk goed uit als je een album maakt met minder bekende covers van één van je grote helden, Edith Piaf.

“Oeh, gevaarlijk!”, hoor ik de lezer denken. En ja, dat is het natuurlijk ook. Want hoe benader je iemand die zo groots is, dat je er als sterveling eigenlijk bij voorbaat niet bij kunt? Nou, het antwoord is simpel: door het te doen, zoals Martha Wainwright het doet, op Sans Fusils, Ni Souliers, A Paris.

Zonder Piaf te willen benaderen, zonder enige arrogantie, gewoon door te laten horen dat deze muziek je al 25 jaar lief is. En als je dan een stem hebt als Wainwright, dan komt het wel goed, zo blijkt. De overgave, de overtuiging, de liefde voor de muziek, het druipt ervan af. Zonder Piaf te willen imiteren brengt ze de nummers met toch evenveel passie. Oké, met minder pathetiek, maar wel met haar eigen emotie.

Het levert een prachtig album op, met vijftien oude nummers die toch heel goed in onze huidige tijd passen. Wainwright zingt met veel overtuiging, haar stem is opperbest. Dat hoor je op Une enfant (bij ons ooit door Boudewijn de Groot de analen van de muziekgeschiedenis in gezongen als Een meisje van zestien). Echt waanzinnig mooi is C’est Toujours La Meme Histoire waarin Wainwright op een manier zingt die doet denken aan die andere Canadese chansonnier, Gilles Vigneault. Die speelse, theatrale, bijna clowneske manier van zingen, met af en toe van die loepzuivere uithalen. Maar ook de muziek zelf. Ook noemenswaardig is het lieflijke C’est A Hambourg, met dat pianodeuntje dat de hele avond in je hoofd blijft. Nu eens niet tot vervelens toe.

Ach, eigenlijk is elk nummer noemenswaardig. Zoals dit album koopwaardig is voor iedereen die van chansons, Martha Wainwright en van mooie en eerlijke muziek houdt. Het album is samengesteld uit drie optredens die Wainwright in juni gaf. Laten we hopen dat ze heel snel een nieuwe tour plant en een flink aantal zalen in ons land aandoet. Dat wordt genieten. Dat wordt heel erg genieten!