Wat doet een uit Wahington DC afkostige singersongwriter die in de vroege jaren tachtig met een countyrock band komt aanzetten in L.A. terwijl de plaatselijke scène ondertussen uitgekeken is op het destijds door Gram Parsons en de Byrds gelanceerde genre. Rogers keerde berooid en een illusie armer terug naar zijn thuishaven en zijn akoestische Gibson D35 blijft zowat drie decennia onaangeroerd in de koffer.

In 2012 pikt Rogers de muzikale draad terug op en  begint  zelfs nieuw songwerk te schrijven dat op enkele EPtjes verzeilt en nu aangevuld met recenter werk op een eerste volwaardige langspeler vult. De titeltrack huist in I Know It So Well, gezapig verder kabbelend op borstelpercussie en akoestische bas die de piano van Jamie Lewis en het melodieus fluisterend jazzy gitaarwerk ondersteunen.

Evenals het in een wat vrijblijvende  bossa nova structuur trippelend The Blues Are Passing By. In het eerder uitgebrachte Waiting duikt al een pedalsteel op en met Lead Me On komen we terug bij zwierige countryrock uit het verleden die in de meeste tracks doorklinkt. Het op rinkelende gitaartjes gebouwde Right Here herinnert aan The Byrds  en het zachte, klagende stemtimbre van Rogers komt bij momenten in de buurt van Gene Clark.

Dat is eveneens duidelijk het geval in het psychedelisch getinte Blue Sky, Swerving en Qualifiers. Fraai en puik gezongen songwerk maar helaas blijft bitter weinig hangen van deze best aangename soundtrack.