Een van de meest getalenteerde singer-songwriters uit Nederland van dit moment is Mark Lotterman. De zanger-gitarist uit de Hoeksche Waard heeft om te beginnen een zeer opmerkelijke stem. Een eerste associatie die opkomt, is Nick Cave. In Funny, de openingstrack en titelsong van zijn album, doet hij daar ook qua sfeer en songsctructuur aan denken.

It’s funny to see that I was ready to go
When Death came with a rose
Goals in life tend to change
As They’re getting close

Het had zomaar een zin uit het Cave-songbook kunnen zijn. Een ander nummer, The Ballad of Johnny White & Katie Spin, is geschreven in een verhalende stijl die aan Lee Hazelwood doet denken.

Ongecompliceerd vrolijk klinkt Lotterman op zijn derde album vrijwel nergens. Misschien in November, waarin de hoofdpersoon bewust alle ellende van de wereld naast zich neerlegt (The factories are closed ‘cause the economy got bad) om dat hij de hele dag met een liefdesliedje in zijn hoofd loopt:

It goes like
Oh la la la dee day
Oh la la la dee doo
I’m in love with you

Soms klinkt Lotterman berustend, zoals in Love Is A Mountain Too High: een vriendschap die op 12-jarige leeftijd is begonnen, blijkt uiteindelijk toch geen liefde te zijn, maar ‘slechts’ vriendschap. Wellicht is vriendschap meer waard dan ‘liefde’, maar niet als je altijd op liefde hebt gerekend:

I think it’s time to go
When friends come to know
That love is a mountain too high

Veel van Lottermans’s teksten gaan over liefde, in twee van de tien wordt die liefde expliciet vanuit een homoseksueel perspectief bezongen. Wrang genoeg valt dat anno 2013 nog steeds op. Het is was immers al begin jaren zeventig dat Willem Nijholt de tekst Sorry Dat Ik Besta van Annie MG Schmidt zong, waarin die voorspelde dat ‘over veertig jaar, wie weet, staan er liedjes op de hitparade, niet alleen maar over hij en zij, maar ook over hij en zij’.

Of Lotterman er heel bewust mee bezig is geweest het nog altijd bestaande taboe verder te slechten, maakt niet uit. Feit is dat het nog steeds opvalt. Sowieso is I Miss You, over een overleden geliefde, een prachtig nummer. Je ziet de hoofdpersoon lopen door veranderend Rotterdam, waar wel een nieuw Centraal Station en hoge woonflats zijn gekomen, maar het qua poppodia behelpen blijft:

I miss you when I’m walking down that road
That road that you’ve walked down before
I miss you when I see that it has changed
Into a town that isn’t yours anymore

De carrière van Mark Lotterman (1984) begon toen hij als 17-jarige dichter/levenskunstenaar Simon Vinkenoog ontmoette. Ze deden enkele tientallen optredens, waarbij Mark en zijn band Vinkenoog begeleidden tijdens zijn voordrachten. De eerder genoemde Nick Cave is niet de enige stem waaraan die van Mark Lotterman doet denken. Echt als twee druppels water lijkt die op de stem van Tim Rose, de Amerikaanse singer-songwriter die in 1967 het origineel van (Walk me out in the) Morning Dew opnam.

Aparte vermelding verdient zonder meer de verpakking van Funny. De LP wordt bij optredens verkocht voor een euro of vijftien in een hoes met een close-up portretfoto van Lotterman voorop, met daar doorheen de naam van de maker in kapitalen. Mooi, geen opsmuk, nergens voor nodig.

De CD is echter verpakt in een prachtig vormgegeven dichtbundel van dertig pagina’s, met daarin behalve de tien gedichten die Lotterman op Funny zingt ook prachtig fotomateriaal, voor een deel gemaakt door bandleden Sasha Ivantić en Frank Jonas (beiden gitaar) en Sarina Vroegindewei en Daniël Baggerman.

Die bundel zou de aanschafprijs op zich al waard zijn, met de 4 sterren-cd als aangename bonus.