Imitations is het tweede coveralbum van Mark Lanegan. Eind jaren negentig bracht hij I’ll Take Care Of You uit, een album dat – net zoals het merendeel van Lanegans releases – goede kritieken kreeg. Met zijn gebronsde stemgeluid en doorgaans smaakvolle muzikale begeleiding kan de ex-Sreaming Trees-zanger niet gauw iets verkeerd doen.

Drie albums verder is er dus nu de tweede coverplaat. In Amerika vormt Imitations het debuut van Lanegan op het label Vagrant. In Europe verscheen de plaat op Heavenly. Lanegans dagen op 4AD lijken alweer geteld.

Het werd na het heengaan van Screaming Trees al snel duidelijk dat Mark Lanegan een stem had waarmee hij oud kon worden. Een stem die ballads en nachtmuziek kon dragen. Een stem die niet voor altijd stevige rock hoefde te brengen. Voor dit Imitations koos Lanegan dan ook voor een aantal toegankelijke songs waar hij als kind van hield. Songs van bijvoorbeeld Andy Williams, Bobby Darin en Frank Sinatra. Aangevuld met meer alternatief werk van onder meer Nick Cave, John Cale en The Twilight Singers.

Imitations is een mooie plaat, bij vlagen zelfs erg mooi. Je kunt blijven discussiëren over de vraag of de cover goed is omdat het origineel zo sterk is of omdat Mark Lanegan er zo veel bijzonders mee doet. Feit is dat het merendeel van de songs mooi luistervoer vormt en daar zijn Lanegans voordracht en de over het algemeen fraaie instrumentatie debet aan.

You Only Live Twice leent zich prima voor een afwijkende interpretatie en komt in handen van Lanegan wat meer over als een akoestische outlaw ballad. Opener Flatlands, een single van de eigenzinnige folkzangeres Chelsea Wolfe uit 2012, is enigszins vergelijkbaar en even sterk.

Halverwege de plaat zet Mark Lanegan een prachtige reeks neer: Pretty Colors (Frank Sinatra) laat klavecimbel horen en twee mooi op elkaar inwerkende (semi-)akoestische gitaarlijnen. Het nummer is hem op het lijf geschreven. Ook Brompton Oratory, dat prachtige nummer van Nick Cave’s The Boatman’s Call, is een hoogtepunt. Je moet het maar durven te coveren maar Lanegan, gesteund door trompet, maakt er iets moois van en komt dicht bij de schoonheid van het origineel. Op Solitaire van Andy Williams zingt Lanegan een stukje hoger dan op de meeste andere songs en dat is zeker zo mooi als zijn voordracht in de lagere regionen.

Mack The Knife, de standard die al zo vaak werd gecoverd, blijft wat liefjes bij Lanegan maar toch, er broeit iets. Autumn Leaves, die andere 20^ste eeuwse evergeen is van een ontroerende pracht. Hiertegenover staan weer verrassende stukken als Elégie Funèbre (Gérard Manset), een licht hallucinerende track die Lanegan in het Frans zingt en een stemmige, zwierige vertolking van John Cale’s I’m Not The Loving Kind.

Zo zingt Mark Lanegan een fraai luisteralbum bij elkaar. Een album dat met zijn release in de nazomer ook nog eens bijzonder goed getimed is. Imitations is zeker meer dan een tussendoortje.