Dat Mister Mark Lanegan een goed gevoel voor humor heeft mag bij de beelden van de videoclip bij Stitch It Up wel duidelijk zijn. Hoe groot is ook het contrast met een live Lanegan en hoe hij zich na een optreden presenteert. De nors kijkende duistere blik vervaagd dan totaal en veranderd in een amicaal persoon die goedlachs met zijn even vriendelijke partner Shelley Brien alle tijd voor zijn fans neemt. Verdwenen zijn dan de bezorgde rimpels die hem aan zijn getekende leven doen denken. De nukkige sterrenstatus is door die van een toegankelijke oudere man vervangen, zichtbaar genietend van het aanwezige gezelschap.

De retro synthpop sound van voorganger Gargoyle komt live wat aarzelend en eenzijdig over. Met deze prima plaat gaat hij terug naar zijn jeugd, en krijg je een idee van waar hij toen naar luisterde. Lanegan blijft vooral de ideale gastzanger, een rol die hij bij verschillende Greg Dulli projecten vervult. Ook past zijn doodgraversstem perfect bij baanbrekende albums van Queens Of The Stone Age en het geslaagde samenlevingsverband met Isobel Campbell. Het warmste geluid wordt toch wel bij Soulsavers gecreëerd, waar It’s Not How Far You Fall, It’s The Way You Land nog veelbelovender dan opvolger Broken klinkt. De hemelse klanken worden door gearrangeerde elektronica ingevuld, en waarschijnlijk is Lanegan hierdoor genoeg getriggerd om een nieuwe kant van zich te laten horen.

Er is meer ruimte voor zijn rockende achtergrond beschikbaar, waardoor de balans meer in evenwicht is. Minder zwaar ligt de nadruk op de new wave, al is Somebody’s Knocking een logisch vervolg op Gargoyle. Net als daar ligt het zwaartepunt in de jaren tachtig. Het accent heeft zich vanuit de melodieuze keyboards naar diepere gitaarakkoorden verschoven. De raakvlakken met de psychedelische grunge van The Screaming Trees en de rauwe blues van Bubblegum is hierin nergens terug te vinden. De vocale slijtage aan de vocalen wordt door het bepalende gitaarspel van Alain Johannes gecamoufleerd. Het viel vorig jaar tijdens het concert in De Pul in Uden al op dat zijn stem onderhevig was aan krachtverlies en uithoudingsvermogen. Maar met zo’n geweldenaar als Johannes naast zich, wordt dit prima opgevangen.

De link met de vintage disco is alleen met een vette knipoog in de Giorgio Moroder achtige tussenstukken van Disbelief Suspension terug te halen. Ondanks het gitzwarte geluid is Somebody’s Knocking geen deprimerend geheel geworden. Het ademt dromerige verhalende vleermuizen romantiek uit. Lanegans voorliefde voor de gothic levert een album op, waarvan het verlangen al vanaf Ode To Sad Disco van Blues Funeral aanwezig is, de eerste keer dat hij de new wave duidelijk in zijn werk introduceerde. Met drillende drumpatronen en de in sluier gevangen gitaarcapriolen van Dark Disco Jag laat de band rondom Lanegan hun waarde gelden. Alsof er een geoliede postpunkband aan het werk is, welke de bezieling hervonden heeft.

Met de stevige Stitch It Up rocker, de War Horse blues rap en het sferische rete commerciële Playing Nero wijkt hij iets van deze lijn af, maar het zijn tracks die zich aangenaam passend tussen de overige songs clusteren. Juist deze afwisseling geeft een prachtige toevoegende waarde. Ook bij Penthouse High is dit het geval, maar deze heeft sterker het karakter een out take van Gargoyle te zijn. Met de hoge discolijnen levert het een luchtige song op. Lanegan verbreed zijn werkveld, maar mag op zijn volgende plaat de eighties associaties achter zich laten, tijd voor een mooi nieuw samenwerkingsverband.