Er zijn maar weinig artiesten die er zo’n degelijk oeuvre op nahouden als Mark Lanegan. Degelijk is in deze geen kreet om aan te geven dat het allemaal heel veilig en avontuurloos is, maar eerder de bevestiging dat als hij zijn donkere, doorrookte stemgeluid aan een album toevertrouwd, dat het vrijwel altijd van een hoge kwaliteit is. Of hij dat nu deed met zijn band Screaming Trees, als onderdeel van Queens Of The Stone Age, Gutter Twins of Soulsavers, als partner in een zangduo met Isobel Campbell of als solo artiest, Lanegan moet zijn eerste uitglijer nog op zijn naam schrijven. Voor iemand wiens carrière al ruim 25 jaar duurt, is dat geen geringe prestatie.

Op Blues Funeral, zijn eerste solo-cd sinds het onvolprezen Bubblegum uit 2004, zullen we Lanegan niet betrappen op een opvallend uitstapje richting een muzikaal genre dat we nog niet kennen van hem. Of het moet het muzikaal naar de eigen titel neigende Ode To Sad Disco zijn met zijn naar de jaren ’80 neigende synthesizerpartijen. Meteen een van de betere tracks overigens. Maar verder is het weer veel gruizige gitaren, naar blues neigende ritmes en pakkend gruizige grooves wat de klok slaat, waar over de steeds donkerder klinkende stem van Lanegan zijn ding kan doen. Teksten over dood (het heerlijk groovende The Gravedigger’s Song), het leven (het lichtvoetige Gray Goes Black), ruzie (Riot In My House), vergeving (het weemoedige Deep Black Vanishing Train). Her en der verpakt in een klein religieus sausje (St. Louis Elegy bijvoorbeeld, of ruige rampestamper Quiver Syndrome) maar muzikaal meer  divers dan ooit. Gene onbewandelde paden, maar je merkt dat alle verschillende muzikale stromingen van de afgelopen jaren hun invloed hebben achtergelaten.

Lanegans tweede soloalbum Whiskey For The Holy Ghost uit 1994 had een cover die doorgans direct in verband kon worden gebracht met de muziek van de zanger. Tafels met halflege (nooit halfvolle) flessen whisky, volgepropte asbakken vol smeulende sigarettenpeuken, een donkere kamer… Die sfeer dominert bij Lanegan ook weer op zijn Blues Funeral, maar voor het eerst in jaren zet hij ook her en der de luxaflex eens op een kier om een beetje zonlicht binnen te laten. Kleine flarden tekst verraden dat hij daadwerkelijk goed in zijn vel zit en (hoogstwaarschijnlijk) zijn innerlijke demonen heeft verslagen of op zijn minst heeft getemd. “If tears were liquor, I would have drunk myself sick”, zo horen we hem brommen in St. Louis Elegy, of “What’s done is done is done now”, in Tiny Grain Of Truth. Dat zijn de momenten dat je bij wijze van spreken het stof van het verleden door de kamer ziet dwarrelen als onderdeel van een grote (lente)schoonmaak. Het is de muziek die er een extra impuls door krijgt. Onder productionele leiding van Alain Johannes en hulp van Jack Irons, Greg Dulli en Josh Homme zorgt dat er voor dat deze zevende soloplaat (die om volledig duistere reden op naam van Mark Lanegan Band staat) in een verder bomvolle discografie vol samenwerkingsverbanden zijn zoveelste sterke op rij is.