Een album van Mark Eitzel, solo of met zijn American Music Club, is altijd iets op naar uit te kijken. De man maakt emotievolle, melancholieke songs die met ‘s mans intense stem altijd weer diep raken.

Niemand maakt albums zoals Mark Eitzel. De enige muzikant die misschien in de buurt van Eitzel komt is Kurt Wagner van Lambchop. Songs doortrokken van melancholie en met teksten die tot de verbeelding spreken. Op zijn nieuwe album Don’t Be A Stranger is dat niet anders en in de wetenschap dat de man enkele jaren geleden een hartaanval had en in alle rust moest herstellen, wordt al snel op het album duidelijk dat dit een flinke weerslag op hem heeft gehad. Opvallend is daarnaast dat er met een echte producer (Sheldon Gomberg) in een heel goede studio werd opgenomen. Met geleend geld, van een vriend van zijn manager die de lotto had gewonnen en een groot fan is, werd eindelijk weer een goed verzorgd album opgenomen.

De songs van Eitzel verdienen namelijk een goed geluid en goed verzorgde en opgenomen arrangementen. Het maakt zijn songs nog mooier. Gelijk vanaf albumopener I Love You But You’re Dead beland je in een sfeer die zich een album lang niets anders laat doen dan luisteren. De fraai lome songs die Eitzel’s nieuwe album kent zijn allen in een zo goede volgorde geplaatst dat deze je gewoonweg geen andere mogelijkheid geven. Of nu de gitaar of de piano de lead aangeeft, de songs openbaren zich steeds weer met rijke arrangementen tot fraaie sfeerschetsen. Onweerstaanbaar zijn songs als Why Are You With Me?, Oh Mercy. Lament For Bobo The Clown, Nowhere To Run en All My Love (natuurlijk bekend van The Golden Age van American Music Club maar hier in een jazzy versie ook zeer geslaagd). In de wetenschap dat hij nu weer eens een album met een goede productie kon maken komt Eitzel met een collectie songs die uitstekend te noemen is en ouderwets indruk maakt. Don’t Be A Stranger is Eitzel’s beste album sinds The Invisible Man uit 2001.