Als songschrijver en frontman van de folkrockers The Levellers heeft Mark Chadwick de afgelopen twintig jaar een grote staat van dienst opgebouwd. Rond 1990 werden de shows van de Levellers nog voornamelijk bezocht door armlastige ‘happy hitchers’, die de band overal volgden -ook in Nederland- en regelmatig geld voor een kaartje bij elkaar moesten bedelen. In 1991 veranderde alles: The Levellers braken door met het album Levelling The Land, met daarop de indiefavorieten One Way en Liberty Song, nummers die door honderdduizenden festivalbezoekers,  backpackers en allerhande non-conformisten in het hart werden gesloten.

The Levellers was duidelijk een politieke band die afstand nam van het kapitalisme en een duurzamere samenleving voorstond. De band had al vanaf eind jaren tachtig een flinke schare trouwe fans, die net zo geëngageerd waren als de bandleden. Met de hits kwamen daar nog een groot aantal ‘gewone’ fans bij en dankzij het optreden op het hoofdpodium van Glastonbury in 1994 boorde de band uit Brighton nog meer nieuw publiek aan.

The Levellers zijn nog altijd springlevend. De band heeft sinds begin jaren negentig gemiddeld om de twee jaar wel een album uitgebracht en zeer veel getoerd. Het laatste Levellers-album, Letters From The Underground, is bovendien de beste plaat van de band in jaren. Desalniettemin vond Mark Chadwick het tijd om na twintig jaar met een eigen, persoonlijke plaat te komen. Op zijn vierenveertigste voelde hij kennelijk de behoefte om eens wat dingen op een rijtje te zetten.

Tijdreis

All The Pieces kent een poppier geluid dan Chadwick normaliter met de The Levellers laat horen, al is de plaat gedrenkt in folk en draait de muziek vooral om de akoestische gitaar. Het album laat zich luisteren als een reis door de tijd, langs de meest bepalende gebeurtenissen en periodes in Chadwicks leven. De licht weemoedige opener Elephant Fayre verwijst naar een festival dat tussen 1982 tot en met 1986 ieder jaar in Cornwall werd gehouden en waar Chadwick als tiener kwam.

Chadwick verhaalt in het beklemmende Inevitable van de druk die het bandleven op zijn relaties uitoefende. Hij eert zijn helden Joe Strummer, Neil Young en Johnny Cash met het geslaagde The Great And The Dead. Sterk gezongen, met een grotere rol voor de piano en vocaal verfraaid door Kathryn Roberts, is dit een van de hoogtepunten van All The Pieces. Andere sterke tracks zijn het lekker marcherende Indians en het poppy Levellers-liedje Paramount, met ook hierin mooie zang van Roberts. Havens is een licht psychedelische song met een lekkere drive en dynamiek en afsluiter Whispers verrast met lichte stemvervorming en strijkers. Een mooi slotakkoord.

All The Pieces is niet overal zo boeiend. Sommige songs bezitten wat stereotiepe ‘sing-a-long’ stukken die wat gemakkelijk aandoen en Say You’re Gonna Be My Girl mist de substantie die je in de context van deze plaat zou mogen verwachten. Maar wellicht dat Chadwick bewust voor een aantal lichtvoetig klinkende tracks heeft gekozen. Het zorgt in ieder geval voor wat vrolijke noten en een jeugdigere uitstraling. Alsof hij wil zeggen: ‘ik ben nog maar op de helft, hoor’.