De oliestroperige folksongs van Marissa Nadler vinden twee jaar geleden in de geluidsterreur van Stephen Brodsky onderdak en verschuiling. Droneflower is het verbond tussen twee eigenzinnige kunstenaars die zich met de negativiteit van de zelfkant voeden. Marissa Nadler gaat op haar negende The Path of the Clouds soloplaat nog een stap verder, door de schoonheid uit die verschrikkingen te filteren en op de voorgrond te plaatsen.

Ik weet niet of het er aan ligt dat Marissa Nadler de afgelopen pandemieperiode heeft gebruikt om piano te leren spelen, maar de nummers winnen hierdoor wel in overtuigingskracht. Het grote verschil is dat Marissa Nadler zichzelf als een verleidende wellustige Luxuria neerzet. Een sirene in geestverschijning die slachtoffers met berustende hypnotiserende zanglijnen en voortkabbelende gitaarakkoorden naar haar toe lokt. De duisternis zit in de aardedonkere keyboard begeleiding verborgen, waar de gitzwarte toetsen de hoofdrol opeisen.

De interesse in het bovennatuurlijke trekt Marissa Nadler naar de waarheidsgetrouwe X Files getinte Unsolved Mysteries documentaires. Zonder de romantiek maar op feitelijke kennis gebaseerd. Juist die veelal lugubere open eindes vormen een inspirerende voedingsbron voor de kronkelende misconnecties in de grillige gedachtegang van deze getalenteerde singer-songwriter. Afglijdend in de slibberige smurrie die zich in haar verziekte hersenen ontwikkelt. En wie laat zich niet graag stiekem in de levensechte horrorverhalen meevoeren?

Bessie, Did You Make It? Het ijzingwekkende verslag van twee geliefdes die in 1928 met hun kano tussen de kloven van het Twin Falls gebergte verdwijnen. Een aldaar wonende verdachte kluizenaar wordt onterecht als de persoon die hiervoor verantwoordelijk is neergezet. De legende krijgt een gruwelijke wending als vijftig jaar later een vrouw beweert dat ze in de anonimiteit verder wil leven en haar minnaar vermoord heeft. Een typische Murder Ballad die vergelijkingen met het Henry Lee liefdesverhaal van Nick Cave en PJ Harvey vertoont, maar dan als een vertellend Lana Del Rey sage in een illustratief Twin Peaks landschap.

De geheimzinnige zangeres laat je in de retro symfonische klanken van The Path of the Clouds wegzweven. In alle stilte van de veeleisende wereld wegglijden die zich als een zwerm hongerige aasgieren op je stort. De verbeeldende heroïek van de geslaagde ontsnappingspoging die de beruchte kaper D.B. Cooper onderneemt als hij als kamikazepiloot uit een vliegtuig springt, en er nooit meer iets van hem vernomen wordt. In dezelfde lijn ligt Well Sometimes You Just Can’t Stay, over een goed geplande Alcatraz uitbraak en de schizofrene dolende zielen die als gewetenswaardige echo’s in Couldn’t Have Done the Killing weerkaatsen.

Harpiste Mary Lattimore spoelt sprankelend de drijvende stoffelijke resten in If I Could Breathe Underwater weg die uiteindelijk door het flora en fauna moeras verzwolgen worden. Door de aanwezigheid van gastzangeressen Amber Webber van Black Mountain in Elegy en Emma Ruth Rundle bij Turned Into Air creëren ze karakteriserende familiare zustereigenschappen. Een identiek dreampopsfeertje waar verraderlijke feeën zich met liefkozende Witte Wieven inmengen.

In deze verwilderde vertakte sprookjeswereld mag de van Cocteau Twins bekende bassist en producer Simon Raymonde het onkruid kortwieken en de mystieke donkere paden begaanbaar maken. De grenslijn tussen traditionele folk en gotische jaren tachtig postpunk wordt in het voordeel van een bovennatuurlijk spanningsveld beslecht. De kracht van iets gruwelijks tot iets moois transformeren.