Nachtvogel is het erg aansprekende debuut van Marion dat met poëtische Limburgse teksten, met de erg inspirerende klanken van Egbert Derix en de in het dialect dansende stem van Marion fraaie zanglijnen in erg mooie liedjes neerzette. De stem van Marion en haar zanglijnen in het dialect maken het album af: de emotie die ze bezingt, legt ze in haar stem en dat geeft de muziek iets intiems en daarmee, iets extra’s. Is dat iets dat je als geboren Limburger erin hoort, erin wil horen of is het meer dan dat? Die vraag komt sowieso op nu Marion haar tweede album heeft uitgebracht.

Dat tweede album, Het Echte Spel, is overwegend in het Nederlands gezongen. En dat is wel even wennen. Vooropgesteld, Marion had al eerder, na de release van Nachtvogel, een aantal nummers in het Nederlands uitgebracht. En, hoezeer de liedjes dus voor het overgrote deel overeenkomen, is de klank ervan net anders: de accenten die Marion in het dialect aan woorden geeft, laten de nummers anders klinken, geven er warmte, geven er diepte aan; iets dat, zo heb ik kunnen constateren, niet alleen beleefd wordt door mensen die vanaf hun jonge jaren vertrouwd zijn met het Limburgs. Een dubbel gevoel voor deze luisteraar in ieder geval, want, zoals Marion al aangaf in een interview in 2023, ze zou juist immers ook graag buiten Limburg willen optreden. Dat is haar natuurlijk van harte gegund, laat dat duidelijk zijn. Het maakte wel dat het beluisteren van het tweede album meer tijd kostte; het vroeg immers ook om voorbij te gaan aan datgene wat dat eerste album in ieder geval voor een deel bijzonder maakte.

Luister je naar de twee albums achter elkaar, dan kan je je niet aan de gedachte onttrekken dat voor het nieuwe album de stem van Marion meer centraal staat in de productie. Dat maakt dat je nadrukkelijker nog in de vergelijking tussen de twee talen terecht lijkt te komen. Het luisteren naar Het Echte Spel was dus ergens ook omdenken, het loslaten van de gedachte dat de nummers in het Limburgs mogelijk anders zouden overkomen, misschien ook dieper zouden raken. Tegelijkertijd, de liedjes zouden op hoofdlijnen hetzelfde zijn. Kanttekeningen over de taal dus aan de kant en over naar de muziek.

Het Echte Spel heeft opnieuw een variëteit aan teksten en onderwerpen. Alleen Voor Jou is de subtiele opener van het album en laat de luisteraar al meteen kennismaken met het strijkkwartet dat we meer nog op het album gaan horen en dat een fraai contrast biedt met het spel van Egbert. Het verweven van poëzie met muziek is iets dat Marion en Egbert in hun samenwerking erg goed naar voren laten komen én dat daar dan zo’n bijpassend strijkarrangement op aansluit, dat is ook wel een van de krachten van Egbert. Erg fraai gespeeld en mooi gezongen door Marion.

De klasse van de arrangementen horen we ook terug in Daria. De tekst van het nummer sluit ook wel aan op de eerder genoemde beleving van taal. Marion zingt “Zie wat er is, als je ziet wat je mist, is er niets meer wat je mist, als je ziet wat er is”. Of het nu Limburgs of Nederlands is, het gaat om hoe je de nummers beleeft. En natuurlijk schreef Marion daar het nummer niet over, het is tegelijkertijd wel een mooie relativerende reflectie op het leven.

Aan alles hoor je bij Wachten Tot Je Danst dat Marion het nummer met veel plezier zong. Haar stem laat ze dansen in haar zanglijnen en Egbert mag leiden. Mooi klein gehouden én tegelijkertijd heel open klinkend. En dat is iets dat de nummers op Het Echte Spel wel verbindt: dat geldt bijvoorbeeld ook voor Lieve Hemel. Een persoonlijk nummer dat Marion schreef voor Het Echte Spel is Dat Ene Woord. Niet alle kinderen kunnen hun weg vinden in het hedendaagse onderwijs en daar schreef ze een erg aansprekend nummer over:

Dat Ene Woord – Marion Vervoort (animatie Braincookies)

Spoken word komen we op het album ook tegen: het titelstuk met een prachtige poëtische tekst van Marion en vier andere spoken word stukken De Tuin, Wat Door Mij Zingt, Eigen Weg en Wij. De tweede en derde spoken word teksten zijn van de hand van Govert Derix, de broer van Egbert, net als Wij ook opgenomen voor Egbert’s album Boomasiel dat Egbert en Marion ook al aanstipten tijdens een optreden in het Salviuskerkje in Limbricht. Eigen Weg schreef Egbert met Frans Budé en Wij is van de hand van Egbert en kent een erg mooie klarinetsolo van Leo Janssen.

Familieboëm, een Limburgse uitvoering van het nummer van Venice en het van Rowwen Hèze bekende De Zwarte Plak zijn beide erg mooie vertolkingen in het dialect. Ja, die nummers hebben toch een zekere warmte en intimiteit in de zang. Ze onderstrepen beide de klasse van de arrangementen van Egbert.

Dat hoor je ook in Hier, wat een bewerking is van Flowers Burn To Gold van Tori Amos. Het werken met woorden, met zinnen, Egbert en Marion deden dat ook met Gegaeve Zinne, een voorstelling gebaseerd op inbreng van het publiek. Aan de hand van inzendingen van met name inwoners van Horst aan de Maas maakten zij, samen met Geert van den Munckhof daar verhalen, liedjes en gedichten van. Een aantal van die zinnen komen ook terug in Hier en wat is dat een ontzettend mooi nummer geworden. Naast Egbert horen we hier Roel Käller op contrabas en Bob Kessels op drums en percussie. Op het album speelt daarnaast ook Eric van de Lest op drums en percussie.

Wat zeker vermeld moet worden, is Haar Naam Is Hanna dat Marion schreef over verzetsvrouw Hanna van de Voort uit Tienray. Zoals Marion er zelf over zegt: “Deze liedtekst schreef ik vorige zomer en staat op mijn album Het Echte Spel, speciaal voor Hanna en de moed die deze vrouw toonde om jonge levens te redden, ongeacht gevaar voor eigen leven. Zoveel te meer ik over deze tijd lees, zoveel te meer bijzonder het wordt wat er zich heeft afgespeeld.”

Het is een mooi klein gehouden nummer dat in zijn kleinheid wel heel erg weet binnen te komen mede door de inzet van het al eerder genoemde strijkkwartet, kortweg BOWs. Het wordt gevormd door Bérénice, Michel, Olive en Willem Awouters. Het nummer is ook de naam van een voorstelling en een podcast die Egbert en Marion samen met Geert van den Munckhoff voorbereiden om in mei van dit jaar uit te voeren in ‘t Gasthoes in Horst. Het nummer is zonder wat er aan gekoppeld is al mooi. Tegelijkertijd, de vertaling naar het hier en nu in de voorstelling en podcast maakt het indrukwekkender nog.

Het mag dan even wennen zijn geweest voor deze of gene, de overstap van veelal dialect naar met name Nederlandstalige teksten, dat doet niets af aan hoe mooi de nummers in algemene zin zijn geworden. En ja, misschien hebben die Limburgse nummers iets extra’s in de beleving. Wat zegt dat over het totaalplaatje?

Met de stap naar Het Echte Spel ontplooit Marion zich opnieuw als taalgevoelig, bedreven en maatschappelijk betrokken schrijfster en zangeres. De samenwerking tussen Egbert en Marion werkte op Nachtvogel en als je Het Echte Spel beluistert, dan borrelt en bruist die op dit album opnieuw. Het spelen met taal en muziek, het verweven van die twee, de stem van Marion die danst om het toetsenspel van Egbert, het net zo makkelijk stappen in spoken word als in liedjes, het is mooi hoezeer het delen van passie ook dit album heeft vormgegeven. Egbert en Marion hebben van Het Echte Spel gewoonweg een mooi album gemaakt.