De tengere jongedame was voorbestemd om muzikant te worden, op haar eerste gitaar oefende ze tot bloedens toe, als ontluikende tiener schonk haar moeder een Marshall versterker in plaats van het gebruikelijke galajurkje. Met het powerrock trio The Guppies stond Marina Jenkins meer dan haar mannetje in het door mannen gedomineerde rockcircuit. In het gevoelige autobiografische Shero reflecteert haar dankbaarheid voor de niet te onderschatten steun van haar moeder.

Op haar vierde langspeler houdt ze de touwtjes stevig in handen, naast de opname en productie regisseerde ze de bijhorende videoclips in Houston. Sporadisch duiken baspartijen op, naast aanvullende percussie van Pat Manske.  Het ritme van rinkelende gitaartjes en overgedubde zangkoortjes in de opener Joy Ride herinnert eerder aan de samenwerkingsverbond van Paul Simon met Zuid-Afrikaanse muzikanten. Marine blijft in Texas met herinneringen en verhalen die zich ontrollen in haar geboortestad Austin en latere thuishaven Houston.

In Shine horen we de zangerige pedalsteel van Lloyd Maines, het is in tegenstelling tot de titel laat vermoeden niet bepaald opgewekte boodschap in een wat samenzweerderige context die naar het broeierige Diepe Zuiden leidt.  Die klinkt eveneens duidelijk door in  het van Townes Van Zangt geleende Nothin’.

Ouder werk van Marina zoals  The Last Goodbye en The Comeback Kid komen dicht in de buurt van Lucinda Williams en dat heeft niet alleen met de slepende ruwe zang te maken, het zijn bijzonder fijne rootspassages van Texaans signatuur waarbij de grenzen tussen blues en country vervagen in meeslepende Americana. Sleepy Hollow , een zwoele countryblues keert terug in een prachtig resonerende instrumentale uitvoering, een knappe afsluiter van Austin To Houston, een buitenkansje op de (her)ontdekking van een sterke vrouw en voortreffelijke singer-songwriter.