In het donkere, dichtbeboste woud der singer-songwriters is het tegenwoordig maar lastig je te onderscheiden. Nieuwe ster aan het firmament is de 23-jarige Marika Hackman. Prachtige vrouw, dito muziek. Hackman is duidelijk afwijkend. In positieve zin.

We Slept At Last werd voorafgegaan door een drietal ep’s. Voorproefjes waarop Hackman al blijk geeft van het nodige talent. Op We Slept At Last komt dat tot volle wasdom. De, zo noemt ze het zelf, abstracte grungefolk die aan haar brein ontspruit, is van een hemelse schoonheid. De kracht zit niet alleen in de meeslepende melodieën en het warme, zalvende stemgeluid van de Londense; ze haalt een instrumentarium uit de kast dat de songs subliem inkleurt.

We Slept At Last is gevuld met een twaalftal folky liedjes, die net zo mysterieus als hartverwarmend zijn. De teksten, waarin twijfel, passie en dramatiek de boventoon voeren, worden vooral gedragen door haar akoestische gitaar, terwijl ook elektronica een belangrijke rol speelt.

‘I can smell the animal fear’, zingt ze in Animal Fear. Een nummer waarin jachtgeweren klinken en ze onwillekeurig een soundtrack levert voor de Partij voor de Dieren. Het is een dansbaar liedje, hetgeen behoorlijk contradictoir is met de boodschap in de tekst. Maar kom, laten wij de heupen ook niet bewegen als we There Is A Light That Never Goes Out van The Smiths voorbij horen komen in een club? Zo is het maar net. De vergelijking met Morrissey cum suis gaat verder overigens volledig mank.

Hackman laat weten dat ze niet neerslachtig hoeft te zijn om tot een tekst zoals die van Animal Fear te komen. Albumopener Drown schreef ze bijvoorbeeld toen ze zich zo blij voelde als een dartelend lam, in mei in de wei.

‘Oh, to drown in your mind. I would, I know I would. To suffocate in your smoke. I’d choke on you if I could.’

Een provocatieve, aanstootgevende tekst. Gruwelijk bovendien.

Ze heeft, zo zegt ze zelf, een brein dat maar door blijft malen. Daarom is het een zegen dat ze dingen van zich af kan schrijven, hoewel dat ook een vloek kan zijn, geeft ze toe, want het gevaar is dat je gedachtes met je aan de haal gaan, zonder oplossing in het vooruitzicht.

Marika Hackman is zonder meer een vrouw met het hart op de tong, die evenwel op fijnbeschaafde wijze het achterste van die tong laat horen en voelen. Zonder haar stem te verheffen, maar daar slechts mee te verleiden, uit te dagen.

We Slept At Last is een harmonieus album, waarover eigenlijk geen kwaad woord valt te spreken. Ingetogen muziek van deze kwaliteit horen we niet zo vaak voorbij komen.