Anders dan anders gezongen zijn deze dertien titel uit de schatkist van Braziliaanse en Portugese liederen. Er komen geen zoemende en zoevende klanken aan te pas. Geen grootse coulissen voor wellend drama. Geen percussie, alleen een stem, de stem van Maria de Fatima, een piano (Sebastian Altekamp) en een contrabas (Nicolas Thys). Door ‘pianoïsering’ dreigen oorspronkelijk karakter en kleuren ten gunste van een welgevallige kamerklank geneutraliseerd en geëgaliseerd te worden. Wonderlijk hoe dat hier door het gezelschap van drie rijpe musici uit de jazz vermeden wordt. Het beste voorbeeld is misschien Medo van de eminente Portugese componist Alain Oulman (1928-1990) en tekstdichter Reinaldo Faria. De Fatima brengt het als lied (aan de keukentafel) en laat zuiver de melodie haar werk doen en dat is al genoeg blijkt. Daardoor vermijdt ze ook in een historische huid of het lamento-cliché te kruipen. En toch zit juist daarin een soort soberheid die veel over haar Portugese wortels te kennen geeft. De klank van de opname is droog en ook Altekamp en Thys spelen sober en economisch vanuit hun eigen achtergrond maar ook steeds true to the melody. Zo komt HET LIED helder gearticuleerd in zijn basic contouren, zijn oergestalt eruit. En uit de schaduwen die het werpt, kan de luisteraar lezen waar het staat en daar gekomen is. Ook Nederlandse sporen zijn te bekennen. Alle drie musici en de producent van het Pirouet-label, Jason Seizer, hebben ooit in Neder- land gestudeerd en pianist Altekamp geeft hier nog les.

Songs van Lins, Caymmi, Jobim, Lobo, Powell, Rondon passeren in deze werkwijze de revue met daartussen drie eigen composities, het vrolijk, uitbundige Roda Viva en het peinzend aanvaardende Angustia van de Fatima plus het licht-luchtige Papillon van Altekamp. Wonderschoon is Velho Piano van Caymmi of het afsluitende Lobo Pra Dizer Adeus van Edu Lobo (qua compositie lijkt het wel heel erg op Everytime We Say Goodbye van Cole Porter). Bij Canto De Ossana van Baden Powell alhoewel met verve gedaan werkt de aanpak iets minder maar het is natuurlijk een gitaarstuk en men moet ook tegen het diep ingeprente originele versie van Powell op. Al met al muziek van eigen puurheid!