Mensen die Marcus Malone kennen en van bluesrock houden, die hoeven deze recensie waarschijnlijk niet eens meer te lezen. De kans is groot, dat ze Let The Sunshine In al sinds de release, eind april, in huis hebben. Groot gelijk, het is een prachtplaat, waarop eens te meer duidelijk wordt wat een fantastische stem Malone heeft: rauw, soulvol, zuiver en indringend.

Toch is het wel bijzonder als je je bedenkt dat de muziek die Marcus speelde in de tijd vóór zijn eerste soloalbum (One More Time uit 2000) voor metal doorging. Let The Sunshine In is inmiddels zijn vijfde album, de metal is al lang veranderd in onvervalste bluesrock. Denk aan artiesten als Robin Trower, Gary Moore en George Thorogood, maar dan toch ook weer compleet anders. Iedere vergelijking qua genre gaat toch mank door die prachtige zangstem. Een stem die op een aantal nummers nog wordt bijgestaan door erg mooie backing vocals.

Marcus komt van oorsprong uit Detroit (Michigan), maar woont nu in Engeland. Daar is dit album ook opgenomen. Het telt veertien nummers en duurt bijna een uur. De titeltrack is overigens in twee versies te horen: de eerste met nadruk op de mondharmonica (na ruim twee minuten speelt Alan Glen een solo op dat instrument), op de tweede versie is dat de slide gitaar, bespeeld door Julian Burdock. In beíde versies gaat het om lekkere uptempo bluesrocktracks.

Daarvan staan er meer op het album, toch is er ook een goede afwisseling te horen. Zo klinken Back To Paradise en All That Love lekker soulvol en funky, onder meer door de slaggitaar, het orgeltje en de blazers. All That Love kent overigens ook een heerlijke gitaarsolo. Het nummer Would It Matter mag je een regelrechte ‘blueprint’ noemen van hoe een vette slowblues met alles erop en eraan hoort te klinken. Dit is bijna 7 minuten lang genieten geblazen.

99 Tears is een andere kneiter van het album: het kent een heerlijk (nog wat ingetogen) begin op piano a la Can I Get A Witness om uit te bouwen naar een soulvolle . En die stem, wat is die stem toch geweldig! De afgelopen jaren zijn door veel recensenten van allerlei vergelijkingen gemaakt met grote artiesten, graag wil ik daar nog de naam van Paul Pena bij noemen. Die kon ook zo mooi rauw, donker en soulvol tegelijk klinken.

Het album kent twee covers. Naast Would It Matter (Barnes) is dat afsluiter To Love Somebody (ja ja, origineel van The Bee Gees). Dat lezend brak toch wat angstzweet uit, het origineel zou inmiddels namelijk wel in de Top 10 van zeurnummers mogen. Behalve als het deze versie van Malone is, zo bleek toen de angst overwonnen was en toch maar geluisterd werd: met slechts zang en elektrische gitaar kleedt Malone het nummer compleet uit, brengt hij het terug naar een pure basis, die meer dan mooi is. Zeer indrukwekkend maakt hij opnieuw duidelijk hoe ‘less more’ kan zijn. Een waardige afsluiter van een album waarvan ik vooraf niet had durven hopen dat het zo goed zou zijn. Hieronder een opwarmertje, een live-versie van If I Had Another Chance.