Bassist Johnson en pianiste Elias zijn terughoudend met opnemen en optredens. Hun vonkelende voorganger-album Shades Of Jade van 2005 sluimerde nog dusdanig aanlokkelijk in mijn herinnering dat ik Swept Away nog even liet wachten. Toen het zo ver was, ik klaar was voor luisteren, sloeg de magie al na enkele maten toe. In het openingsstuk Swept Away is een basspel en een bas- geluid te horen dat zijn weerga niet kent. Om dit basgeluid heen slingeren zich fijntjes sprankelende piano-lijnen van een innemende timing en flow ergens in het geheimzinnige midden tussen doorpakkend en droomachtig. Als dan in het volgende stuk It’s time de saxofoon smelt en ijlt alsof Lester Young herboren is, is het met mij als luisteraar gedaan. Joseph Lovanos kleuring, timbre en muzikaal buigvermogen hebben hier een maagdelijke kwaliteit. Het luchtige, ruimtelijke spel van meesterdrummer Joey Baron zorgt voor de verfijnende ronding.

When The Sun Comes Up kan de luisteraar keer op keer in hogere staat van waarneming brengen. Johnsons stuk Foujita heeft een delicaatheid zoals je die zelden tegenkomt. De gestreken bas in Inside Her Old Music Box is zuivere poëzie. Het zijn edelstenen van wonderschone lichtheid en magische krachten.

Wat op Swept Away te beluisteren is, is pure, joyeuze schoonheid, een ademend, liefdevol geheel voort- komend uit een samenspel van zeldzame klasse op eenzame hoogte. Het gaat op voor het geheel van de tien originals en de afsluitende traditional Shenandoah bloedmooi alleen op de bas gespeeld.

Swept Away werd al in februari 2010 opgenomen door Joe Ferla in de New Yorkse Avatar studio en ge- produceerd door Johnson en Elias voor ECM. Het is één van de mooiste albums van dit jaar en zal in zijn tijdloosheid het verschil in en tussen velerlei diep en langdurig verbinden.