ECM Records heeft een fijne traditie in solobas-albums. Met Overpass draagt de geweldige Marc Johnson nu ook een erg mooi album aan. Onderhand ook alweer bijna 50 jaar prominent in de jazz aanwezig laat het album zijn magische skills prominent op de voorgrond treden.

De muzikant die op zijn 25^ste tot het trio van Bill Evans, diens laatste trio, toetrad, heeft een imposant oeuvre opgebouwd en met vrijwel alle groten binnen de jazz of opgetreden op opgenomen. Van Stan Getz en Gary Burton tot Joe Lovano, Pat Metheny, Bill Frisell, Jack DeJohnette en Paul Motian (om er maar een paar te noemen).

Daarnaast heeft Johnson door zijn huwelijk met de Braziliaanse pianiste/zangeres Eliane Elias handenvol albums uitgebracht die een wonderlijk mooie balans tussen jazz en Braziliaans invloeden laten horen. Albums die op een groot publiek konden rekenen en verschillende grote prijzen wonnen.

Overpass werd reeds begin 2018 opgenomen in Johnsons woonplaats Sao Paulo met (mede)bassist Steve Rodby (al decennia lang Pat Metheny muzikale rechterhand) als de geniale begeleider in geluid en geproduceerd door Johnson zelf en diens vrouw Elias.

Overpass is een verbluffende contrabasplaat geworden. Dat Johnson een geniaal bassist is mag al lang duidelijk zijn, een muzikant die virtuositeit in fraaie balans met zijn emoties heeft en door het decennialang met de allerbeste spelen ook zelf tot een andere muzikale orde is doorgedrongen.

Het gros van de stukken hier is van zijn eigen hand maar Johnson pakte ook stukken van Eddie Harris (de albumopener Freedom Jazz Dance), Miles Davis (Nardis) en Alex North (Love Theme From Spartacus) op voor een fijne bewerking.

Overpass is een fijne proeve van grote bekwaamheid. Op zes van de acht stukken van het album is het puur Johnson en zijn contrabas, alleen op het erg fraaie Samurai Fly heeft hij extra, strijkende en schurende, lagen over zijn basspel gelegd. Het geeft een wonderbaarlijk mooi extra. Net als Yin And Yang waarop hij juist met fraai strijkspel over dwarse bastonen een al net zo’n fraai effect bereikt.

Johnson heeft een mooie balans gevonden in de stukken die op het album staan. Stukken met ruimte, vol fraaie melodieën en steeds weer opgebouwd met een verfijnde spanning heb je vaak helemaal niet door dat hier maar één muzikant aan het werk is. Steeds weer met prominent basspel, prachtig direct en helder vastgelegd, vol emotie en verbeeldingskracht.

Overpass is een machtig document van een muzikant die zijn sporen binnen de jazz ruimschoots verdiend heeft. De bassolo die Johnson live binnen het Bill Evans Trio oppakte in Miles Davis’ Nardus (zoals bijvoorbeeld te horen op de liveregistratie Turn Out The Stars (een 6 cd’s tellende ‘Live at the Village Vanguard’ registratie uit 1980)) was het beginpunt om ooit een soloalbum te gaan maken. Een nieuw opgenomen versie van Nardus bleek uiteindelijk na zovele jaren de start van Overpass.

Als het album na het absoluut magnifieke Wharted Whirled World zijn einde vindt weet je dat het idee dat Johnson ooit had een fabuleuze uitwerking heeft gekregen.