Je moet maar durven, jezelf als band Marathon noemen, terwijl je uit Amsterdam en niet uit Rotterdam afkomstig bent. Met de gelijknamige Marathon EP leveren de postpunkers hun eerste plaatje af. Natuurlijk liften ze hier op het succes van IDLES, Shame en Squid mee, maar wat is daar verkeerd aan? Ze zijn vooral schatplichtig aan die doom gothic postpunk erfenis uit de jaren tachtig. Marathon werkt vanaf 2019 aan een eigen smoel, en de zes tracks zijn een mooie verslaglegging van dit ontwikkelingsproces. Reëel gezien zijn ze zelfs langer actief, en hebben ze bestaansrecht als ze als bluesrock schoolbandje aan De Kunstbende meedoen. In België pakken ze de vorige Age single rond de releasedatum in september op. Een mooi vervolg op het V2 Records contract, waardoor hun gezichtsblik verder dan het Nederlandse thuisfront reikt. Terecht, maar ook bijzonder dat dit vertrouwen nu al zo groot is.

Nou ja, nu al…. Ze laten vorig jaar een overweldigende indruk bij de Popronde achter, waarmee ze dus ook in het 3voor12 vizier komen. Eigenlijk moet de nationale mediabranche zich meer op dit gebeuren richten, en minder op het flauwe achterhaalde Buma Awards toneelspel. Hier ligt de toekomst voor het oprapen, en we tellen met bands als The Vices, Personal Trainer, Tramhaus en nu dan ook Marathon weldegelijk in het alternatieve circuit mee. Begrijpelijk dus dat Marathon met producer Daan Duurland in zee gaat, die ook voor het Tramhaus Make It Happen hit succes verantwoordelijk is. Genoeg kwaliteit dus om zich op het buitenland te richten en ze overstijgen zeker nog eens het eenzijdige Serious Talent aanbod. Misschien stelt Marathon zich wel te bescheiden op. Het is te triest voor woorden dat je met een arrogante egocentrische houding het verste komt. Maar goed, Marathon is dus de volgende naam in het rijtje, al hebben ze al het nodige credit opgebouwd, dat ze de underground fase reeds ontgroeid zijn.

Het krachtige Age opent echter de EP. Het verontrustende Age is, grimmig dreigend, kwaadaardig explosief en ligt meer in het verlengde van het hedendaagse postpunk aanbod. Age knalt uit de speakers, is lawaaierig eigenwijs met tegendraadse gitaarprojectiel akkoorden. Age verwoordt de huidige jeugdige generatie en staat voor de teleurstellende positie van deze eenzame groepering. Age is het frustrerende toekomstperspectief, het nalatenschap van een wantrouwend beleid. Die opgekropte energie kan je maar op een manier het beste naar buiten brengen, op het podium. Het slopend Tired sluit hier met die gekwelde vermoeide hese klaagzang passend op aan. Marathon projecteert de gelijkwaardige zwartgallige jaren tachtig duisternis naar het heden. Het nieuwe vergelijkbare nulpunt. We zijn weer terug bij af, en postpunt leent zich het beste hiervoor om je daar aan te identificeren. Ze ontkennen nergens dat ze groot Joy Division liefhebbers zijn, en de invloed van bassist Peter Hook vormt het fundament op het laag gestemde Fameless, het deprimerende gedesillusioneerde vooruitzicht van ambitieloze schoolverlaters.

Marathon gooit ruim een jaar geleden met The Company hoge ogen. Uiteraard staat deze track ook op de EP. Deze ruig punkende knaller plaatsen ze op de media kanalen, dus daar hoort ook een fraaie video bij. The Company richt zich op de zelfredzaamheid van een band als Marathon, en benadrukt nogmaals dat een platenlabel aan de eisen van een band moet voldoen, en niet andersom, wat veelal het geval is. Die stellen vooral het belang om geld te verdienen op de voorgrond, en luisteren amper naar het creatieve proces waarin de artiesten verkeren. The Company is fris met de nodige galm op het stekende puntige gitaarwerk van Kay Koopmans. Drummer Lennart van Hulst heeft een heerlijke opzwepende drive en Nina Lijzenga bewijst voor de zoveelste keer dat de beste indiepop en postpunk bassisten vrouwen zijn. Ik kan nu wel een indrukwekkend lijstje opnoemen, maar iedereen weet welke muzikanten ik hiermee bedoel. Ze drukt met haar 6 snarige basgitaar ook de stempel op het bezwerende krassende Mosquitos & Flies, de aangekondigde Marathon EP single. Met de heerlijke tempoversnellingen in het vintage dromerig nagalmend How Does It Feel werkstuk sluiten ze de veelbelovende EP af. How Does It Feel? Nou, eigenlijk voelt het allemaal heel goed aan. Hoogtepunten? Kan ik hoogtepunten noemen als alle tracks van zo’n belachelijk hoog niveau zijn? Na deze overtuigende droomstart kan het alleen maar beter worden, een visitekaartje om jaloers op te zijn.