Wat is de hang toch een bijzonder mooi muziekinstrument. Het blikken pannengeluid heeft het zomerse exotische opzwepende van de Caraïben, maar bindt zich ook aan het doordringende diep mediterende aardse gevoel. Dat zal de uit Oostenrijk afkomstige percussionist Manu Delago ook gedacht hebben, daarom kiest hij voor een verbreding en koppelt hij de drum aan de helende kracht van de natuur. Deze basis is een prachtig uitgangspunt, waar je flink op kan voortgeborduren, al loopt Manu Delago het risico in suffe geitenwollen hippie ideologie te verzanden.

De in Tirol geboren musicus volgt een breed scala aan opleidingen. Op zestienjarige leeftijd is hij al een geliefd sessiedrummer. Drie jaar later specialiseert hij zich in de handpan en groeit tot een veelgevraagde muzikant uit en deelt het podium met het geliefde nu jazz gezelschap The Cinematic Orchestra en eigenzinnige duizendpoot Björk. Het is wel duidelijk dat deze dertiger met de rond de eeuwwisseling populaire drum-‘n-bass breakbeats is opgegroeid. Deze dansinvloeden mengt hij op wonderbaarlijke wijze met klassiek geschoolde klanken en meer expressieve percussie uitspattingen.

Het klimaat en het broeikaseffect vormen dus de belangrijkste drijfveren op de verrassend dansbare elektropop van Environ Me. De milieubewuste Manu Delagno wil hiermee de boodschap overbrengen dat men zuinig op onze groene planeet moet zijn, die in een asgrauwe onomkeerbare wereld aan het veranderen is. Die kinderlijke onschuld symboliseert het langzaam voortwiegende Acoustic Aviation, het nieuwe leven openbaart zich als de eeuwigdurende winterslaap voorbij is.

Het door vogelgeluiden omgeven FaunaSauna is een prachtig eerbetoon aan Moeder Aarde, die als Isobel Cope goedkeurend in het berustende Footsteps nederdaalt. De natuur stelt zich open en deelt zijn geheimen met de luisteraar. Voorzichtig bibberend schuiven de dierlijk klinkende trompetten opzij om voor een explosieve ritmische Interference geluidsregen plaats te maken, die later nog door de anarchistische industrial Stahlmusik van het aan Einstürzende Neubauten memorerende Autoshred overtroffen wordt.

Een onvoorspelbaar gedurfd onsamenhangend geheel, met adembenemende hoogtepunten maar ook een paar tenenkrommende miskleunen. De inheemse rust die de klankschalen in Liquid Hands oproepen wordt onderbroken door dreigende jungle en verknipte Aphex Twin techno. Die geniale Richard David James gekkigheid komt hier niet volledig tot zijn recht. ReCycling gaat nog een stapje verder. Futuristische krautrock wordt ruw door foute Edelweiss hoempa carnavalsdeuntjes verstoord. Een komisch bedoelde knipoog naar de geboortegrond van Manu Delagno? Laten we het daar maar op houden. Pattern Pulse Popcorn hypnotiseert met een prachtig trance intro wat vervolgens mond snoerend door keihard toeslaande druppelende sample terreur de vernieling in gewerkt wordt.

Het filmische Transformotion bouwt in spirituele new age dromerigheid op om uiteindelijk in de vernietigende grote voetstappen van de mens weg te zakken. De schoonheid van het micro-organisme verdwijnt in de verdrukking van de onwetende wandelaar die goedbedoeld de omgeving in zich opneemt. Waterige strelende Curveball harpaanrakingen weerkaatsten in de weerspiegeling van eighties zure regen acid house. De rondrazende Trees for the Wood stormvloed geeft het universele toekomstbelang weer. Bomen blijven de hoofdleverancier van zuurstof, zonder kunnen we niet leven. Heel cliché en zweverig allemaal, maar absoluut waar.