Wolfgang van Halen sleutelde meer dan vijf jaar aan zijn debuutalbum (2021). De opvolger kostte hem minder dan een achtste van die tijd. Opnieuw speelt hij zelf alle gitaar-, bas- en drumpartijen en fungeert hij als zanger. Een manusje van alles dus. Voor de productie kreeg hij ook ditmaal hulp van Nick Raskulinecz.

De achternaam van zijn vader en oom opende veel deuren die voor andere bands en muzikanten gesloten blijven. Hij scoorde supportslots op tournees van Guns N’ Roses en Metallica en kreeg dus de gelegenheid om zijn muziek voor tienduizenden mensen in arena’s en stadions te spelen. Door zijn ervaring als vervanger van Michael Anthony in Van Halen was hij als tiener reeds grote zalen gewend. Van plankenkoorts was dus geen sprake, al moest hij wel even wennen aan het enorme podium dat Metallica gebruikt voor hun stadionconcerten. Als vriend van wijlen Taylor Hawkins en Dave Grohl mocht hij tijdens de herdenkingsconcerten voor eerstgenoemde even laten zien dat hij de muziek van zijn legendarische vader foutloos kan naspelen.

De muziek van Mammoth WVH lijkt echter in de verste verte niet op die van Van Halen. Geïnspireerd door bands als Meshuggah, Tool, Creed, Godsmack en Incubus trekt hij harder en feller van leer. Het is moderne Amerikaanse rock met flink wat vleugjes metal die dankzij productietechnieken vol en overrompelend overkomt. Wolfgang wil geen kloon van zijn vader zijn en dat valt te prijzen. Het betekent natuurlijk wel dat de oudere Van Halen fans weinig hebben met de muziek van Mammoth WVH en hij een nieuw, jonger publiek zal moeten vinden.

Het album opent met spetterend drumwerk en strakke gitaarriffs en laat meteen die kenmerkende geluidsmuur horen die zoveel Amerikaanse bands optrekken. Als een stoomwals rolt de muziek over je heen. Speltechnisch is het allemaal dik in orde, maar emotioneel doet het weinig of niets. Als gas wordt teruggenomen zoals in Miles Above Me, Take A Bow en Waiting, doet de dynamiek zijn werk en is de muziek wel genietbaar. De gitaarsolo in Take A Bow is een van de langste van het album en start als een solo van David Gilmour of Björn Riis, maar halverwege worden de invloeden van pa heel duidelijk. Een geweldige solo die kan wedijveren met die van Nuno Bettencourt in Rise eerder dit jaar.

Net als bij het debuutalbum klinken de instrumenten en vocalen op elk nummer hetzelfde. Er is niet of nauwelijks variatie in de sound waardoor het geheel toch wat monotoon klinkt. Het is een euvel waarmee veel artiesten en bands kampen, van Alter Bridge tot Slash. Het voordeel van alles zelf doen betekent dat je tijdens de opnamen geen kritiek krijgt, maar zoals Johan Cruyff al zei heeft elk voordeel zijn nadeel. Je ontvangt dus ook geen constructieve feedback of suggesties die nieuwe perspectieven bieden. Mocht Wolfgang deze recensie (via een translate service) lezen, dan zou ik hem adviseren om het solodebuut van Robert Plant eens te beluisteren. Dat album is een schoolvoorbeeld van hoe instrumenten op verschillende wijze kunnen worden gebruikt waardoor een gevarieerd klankbeeld ontstaat.

Is dit album een stap vooruit ten opzichte van het debuut? Het antwoord is affirmatief, maar het is wel een kleine stap. De kortere speelduur, het sterke Take A Bow en vocalen waarin soms wat meer emotie te horen is, zijn stappen in de goede richting.