Met Gift from the Trees maakt Mammal Hands, het jazztrio uit Norwich, hun puurste plaat tot nu toe. Gelijk de titel van het album laat de band op hun nieuwe album de effecten over hun instrumenten weg en is het de naturelle samenwerking tussen pianist Nick en zijn saxofoon en klarinet spelende broer Jordan Smart en drummer Jesse Barrett die je hier hoort.

De pure sound werkt goed voor het trio. Het zal twijfel te maken hebben met het opvallende duo-project Vega Trails dat Jordan met oud Portico Qurtet bassist Milo Fitzpatrick begonnen is en juist in een volledig akoestische sound plaatsvindt. Of juist als reactie op de electronic sounds die de broers Smart met hun electronic band Sunda Arc bewerkstelligen.

Gift from the Trees laat in ieder geval een herboren Mammal Hands horen, of misschien is het juist wel beter om over een volgroeid trio te spreken. Dat ze alle drie door de jaren heen als muzikanten veel beter zijn geworden, tegelijk elkaar nog moeitelozer aanvoelen, heeft daar zeker ook mee te maken. Daarnaast hebben ze een tiental erg fraaie composities vastgelegd.

Zo klassiek als Nick Smart het album met The Spinner opent laat die verandering in sound gelijk horen. De manier waarop Jordan Smart en Barrett bijvallen sluit daar naadloos op aan. Niet doorduwen naar een climax maar juist fraai uitbouwen.

Het is de start van een opvallend album waarop het trio muzikanten hun sound opnieuw uitvindt. De drive die de mannen zo mooi kunnen opduwen is er zeker nog maar wordt veel vaker vergezeld door tracks die een opvallende ingetogenheid laten horen.

Opvallend hoe het pianospel van Nick Smart prominent in de sound ligt en Jordans sax- en klarinetspel meer de pianopartijen inkleurt op dit album, waar dat eerder meer andersom leek. Al blijft hun samenspel een absolute traktatie in het bandgeluid. Barrett is, zoals altijd, onnavolgbaar en onvoorspelbaar in zijn ritmes tevens de onmisbare schakel in het samenspel van de twee broers.

Gift from The Trees bevat tien van de fraaiste Mammal Hands composities die ze tot nu toe opnamen. Tracks als Riser, Kernel, Dimu zelfs Labyrinth en Kai klinken dan wel dynamisch maar bouwen veel ingetogener op dan we van de mannen gewend zijn. Of vallen wat eerder terug naar rustiger stukken. Het past de composities zeer.

Het zijn voor mij juist die echt ingetogen tegelijk ruimtelijk klinkende tracks als Deep Within Mountians die me weer zo enthousiast over dit album maken. Dit is echt Mammal Hands zoals we ze nog niet eerder hoorden, maar wat ongelooflijk mooi is dit. Ook de albumafsluiter Sleeping Bear heeft ondanks dat doorgaande ritme iets sereens, rustigmakends. Prachtig ook.

Mammal Hands maakt muzikaal grote stappen met Gift from the Trees. De durf die de band juist met rustiger passages op het album oppakt verrijken de emoties die het trio muzikanten altijd al in zich had. Vaak vergeleken met het uit Manchester afkomstige GoGo Penguin in gedrevenheid en door electronics aangedreven ritmes en sferen (niet vreemd omdat ze veel met die band op tour waren) duikt het trio nu echt de andere kant op en komt te voorschijn met hun mooiste album tot nu toe.