Totaal onverwacht overlijdt op 12 juli 2007 Robert Burås, de gitarist van de uit Noorwegen afkomstige rockband Madrugada. Openlijk delen ze het verdriet in het indrukwekkende gelijknamige slotakkoord dat voor de bandleden een essentieel onderdeel in het verwerkende rouwproces vormt. Vervolgens nemen ze bewust het gedurfde wijze besluit om Madrugada op te doeken. De charismatische Sivert Høyem start een veelbelovende solocarrière, een waar podiumdier die met de rondom hem gevormde nieuwe band bewijst dat hij de draagkracht bezit om in zijn imponerende voordracht te groeien. Toch blijft de urgentie aanwezig om weer met zijn oud-collega’s op te treden. Het contact met de kernleden gaat dan wel door een troebele wazige fase, maar verwatert nooit. Voorzichtig kondigen ze in 2019 een concertenreeks aan, uitgroeiende tot meer dan 60 optredens, de grootste tour die Madrugada ooit heeft ondernomen.

Chimes at Midnight is de definitieve verzoening, de lang gehoopte vervolgstap. Niet totaal risicoloos, omdat het gemis van Robert Burås zeker genoeg gespreksstof vormt en de nieuwe plaat zwaar in de weegschaal ligt met de concurrerende meesterwerken Industrial Silence, The Nightly Disease en The Deep End aan de overzijde. Gitaristen Cato Thomassen en Christer Knutsen hebben in de begeleidingsband van Sivert Høyem de nodige credit opgebouwd en krijgen de belastende taak toegediend om de onvervangbare Robert Burås te eren. Oudgediende Jon Lauvland Pettersen herpakt zijn plek achter het drumstel en bassist Frode Jacobsen vormt nog steeds samen met Sivert Høyem de ruggengraat van Madrugada.

Het met strijkers opende Nobody Loves You Like I Do belichaamt een ritmische avondschemergebied shuffle, welke nog het beste met het meer ingetogen The Bad Seeds begeleidingswerk te vergelijken is. Het verregende Help Yourself to Me houdt zich met gelijkgezinde guurheid staande. Tracks die gevoelsmatig op die bewuste zomeravond uit 2007 inhaken, en waarbij het toepasselijke The World Could Be Falling Down dat intense moment van verdriet een verklaarbaar plekje geeft. Een ongelukkige tijd waarbij de versnelde herfst de gepaste warme zwoelheid doet verbleken en tot een onaangekondigd tranend eindseizoen transformeert. Grimmige exploderende gitaarsalvo’s introduceren zichzelf en verruilen het prominente aanwezige filmische David Lynch geluid voor deze muzikale rouwkaart. Zwart geblakerde randen accentueren de gedoofde asresten en spoelen de onheelbare verbittering weg. Die kenmerkende onderhuidse spanning domineert hier nog en laat een verpletterende indruk achter. Vervolgens verzwakt deze steeds meer naar de achtergrondruis van de vernieuwde Madrugada.

De warme dragende verbale uitspattingen van Sivert Høyem verkeren absoluut in bloedvorm daar valt totaal niks op af te dingen. Bevrijdend schudt hij in het stevig uitpakkende Running from the Love of Your Life de passerende schaduwen uit het verleden van zich af. Lone wolf gitaarlijnen huilen de half verduisterende maan toe en schitteren in het verblindende optimistische bandgeluid. Het opwindende samenspel met de hier introvert aanwezige vocalist krijgt een diepere reprise in het donkere The World Could Be Falling Down. De keerzijde is het buitenechtelijk sentimentele geflirt met het mierzoete aan Leonard Cohen memorerende Stabat Mater, de sfeervolle gitaarinterrupties stuwen het weer de rockkant op om vervolgens stijlvol in zwartwit pianotoetswerk te eindigen.

Een tikkeltje te breed bezield zoeken ze het commerciële grensgebied van het toegankelijke Slowly Turns the Wheel op. Herboren ondergaat Sivert Høyem de soulbiecht, zichzelf onderdompelend in de naar vergiffenis vragende Messiasrol. Liefdevol, met alle antwoorden op de ongestelde vragen meedragend. Het hemelse Imagination koppelt hedendaagse serene postpunk aan jaren tachtig uitwijkend Brian Eno achtig producerswerk. Denkbeeldige winterse kerstklokken rinkelen in het huiskamervriendelijke Dreams at Midnight gevoel van geborgenheid. Empire Blues heeft een eenvoudige ritmische begeleiding, en ondanks de omlijstende woestijn country stemmigheid vervolgt deze cowboy als een tevreden gestemde avondzon tegemoet rijdende Lucky Luke in You Promised to Wait for Me hier wel de minst avontuurlijk weg. Prachtig herpakt Sivert Høyem zich in de lagere Call My Name stemfacetten om vervolgens probleemloos die hoge onbereikbare toppen op te zoeken. Wat is hij toch gezegend met een prachtig breed stemgeluid.

Het is niet helemaal vreemd dat de naam Sivert Høyem vaker genoemd wordt dan Madrugada. Het is zijn toegewijde verwerkingsplaat met Madrugada als steunende begeleidingsband. Het afsluitende Ecstasy verwoordt voor een laatste maal de innerlijke pijn. Verwacht je een Madrugada album dan bestaat er een grote kans dat je bekocht de eindstrijd haalt en aarzelend concludeert dat het niet geheel aan de hoog opgelegde verwachtingen voldoet. Chimes at Midnight is een prachtig in balans zijnde uitgewerkte plaat, niet geheel aan het solowerk van Sivert Høyem los te koppelen. De achterliggende gedachte om de gepasseerde tijd af te sluiten en een gezonde doorstart te maken is de overheersende gunfactor.