Het doet mij als enthousiast amateur Lied-zangeres pijn te moeten zeggen dat mannelijke Lied-vertolkers toch vaak de betere zijn. Maarten Koningsbergers lichte bariton is een perfecte drager voor de subtielere Liederen en brengt Brahms’ liefdeslotgevallen overtuigend. Op dit album staan vier liedbundels: opussen 32, 72, 86 en 106. De eerste twee refereren overduidelijk aan Brahms’ problematische verhouding met vrouwen en naar het einde van het album toe wordt de sfeer nog bedrukter.

Het is een verzameling die qua emoties schommelt tussen licht melancholisch en zwaar depressief. Om de subtiele verschillen aan het licht te brengen is een uitvoering met uitersten nodig. Die expressie missen Koningsberger en pianist Kelvin Grout bij vlagen. Van iets meer risico en iets minder veiligheid was dit album wellicht spannender geworden. Toch is het een erg aangenaam luisteruurtje. Een dikke pluim voor onder andere het ronkende en krachtige Verzagen en de wanhoop van Ein Wanderer.

Deze recensie verscheen eerder in Luister 672.